Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 111
Hlín 109
Ef allir væru svona samgrónir náttúrunni, mundi landið
ekki leggjast í auðn.
Nú er Fosshóll kvaddur og haldið til Mývatnssveitar.
Nú sjáum við Fljótsheiði betur en um daginn, hún er
lág og sljett, gróðursæl með dálitlu dalverpi á aðra hönd,
þar voru áður nokkrir bæir ,en eru nú flestir í eyði. —
Miklar liestabreiður dreyfa sjer um heiðina.
Síðan er haldið ofaní Reykjadal og keyrt lengi suður
dalinn, framhjá býlum, sem auðsjáanlega eru tekin til
við sína daglegu önn. Sumsstaðar eru bændurnir að þvo
ullina, einn er að hengja út þvott og börnin vappa í kring-
um hann. Við höfum sjerstakt auga íyrir störfum þessara
ágætu eiginmanna og fyllumst lotningu.
Nú liggur leiðin austur til Mývatnsheiðar, framhjá Más-
vatni, stóru stöðuvatni í miðri heiðinni. — Já, nú sjáum
við líka Mývatnssveitarfjöllin hvert af öðru: Jörund, háan
og tignarlegan, sannur sveitarhöfðingi, þá Bláfjall, Hver-
fjall, Hlíðarfjall o. fl., því sveitin er fjöllum girt. — Fög-
um yfir Laxá hjá Helluvaði, framhjá Arnarvatni, brátt
komin að Skútustöðum, þar ganga höfðar út í vatnið, og
hólmar eru á víð og dreif, alt þakið gulvíði og blómstóði.
— Endurnar busla í sefinu og kæra sig kollótta, þó bíllinn
fari framhjá. — Nú er komið að Garði, það er sá fyrir-
hugaði áningarstaður. Nú á að fá sjer matarbita, meðan
fer jeg heim að hitta vinkonu mína: Stefaníu Þorgríms-
dóttur, húsfreyju. Hún tók mjer opnum örmum, og
heirna hjá Garðsfólki dvaldi jeg, meðan matast var í bíln-
um. — Tíminn leið áður en varði, en þó tíminn væri
stuttur, var Jró gaman að sjá þessa gömlu vini. — Nú
flautar bíllinn og af stað er þotið gegnum hraunið, svart
og hrikalegt, útsýni er ekki gott, því skúraveður er og
því dimt yfir austurhluta sveitarinnar.
Nú erum við í Reykjahlíð, það rignir. Jeg sem hef hlakk-
að til í 28 ár að koma þangað, finst jeg nú vera komin á
ókunnan stað, samt er gamla húsið eins og Jrað var, trjá-
L