Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 92
90 Hlín
„staðsetta hirðingja“ eins og þeir gera, sem þó vilja okkur
best.
Það er ekki óalgengt á Norðurlöndum, og víðar, að
ungri stúlku er gefin falleg kista í fermingar gjöf. — í
þessa kistu byrjar hún að safna líni, sem oft er nefnt brúð-
arlín og hún heldur því áfram, þar til hún hefur eign-
ast eins mikið og henni hentar. Hún saumar það, og
merkir, og er vel sett, þegar að því kemur að hún fer að
heiman. — Þessi siður var víst einnig algengur hjer í
fyrndinni, og er ef til vill að nokkru leyti enn, — og færi
vel á því, að hann yrði almennur á ný.
Sýnishorn þau, sem lijer eru við hendina, skýra sig að
mestu leyti sjálf, en einu þeirra vildi jeg þó gera grein
fyrir. Það er mynd sú, sem rnálttð er á grófan líndúk, hún
táknar atvik úr lífi Mannssonarins, hans, sem við kenn-
um trú okkar við, og lýst er í einu af guðspjöllunum:
„Hann þvoði fætur lærisveina sinna og þerrði þá með
líndúk þeim, senr hann var girtur."
Hann gaf okkur fordæmið til þess að breyta eftir því.
Ef við erum menn til þess, mun okkur vel farnast.
Rakel Pjetursclóttir Þorleifsson.
-------------------------
Jónsmessunótt.
Engin blys, engin bál
brennir þjóð mín í kveld.
Drottning himnanna liá
kyndir heilagan eld.
Leitar löngun mfn — þín,
sem í ljósinu býrð.
Jeg vil krjtipa í kveld
kalla á mátt þinn og dýrð.
S.