Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 104
102
Hlín
minnast hinna dásamlegu hyllinga, sem hvergi eiga sinn
líka. Jón Trausti segir í kvæðinu „Sólhvörf á Sljettu":
„Þá miðnætursólin þar situr á öldum
og sveipar um stólinn sinn glitofnum tjöldum.
Þá brú ein skín eins og bygð af logum
frá henni til þín yfir kvikandi vogumj'
Það sannaðist á þessu fagra júníkvöldi. Annars eru fjöll-
in þarna gróðurlaus, stöku melþúfur teygja kollinn upp
úr sandinum.
Þegar komið er ofan í Axarfjörðinn breytist alt, fallegt
beitiland, skógarkjarr og víðiflákar blasa við. Þar eru
nokkrir bæir í hverfum, 4—5 nýbygð hús í einu túni, er
það vinalegt og spáir góðu um, að sveitir leggist ekki í
eyði að svo stöddu.
Við Jökulsá verður fyrsta mæðiveikisgirðingin á vegi
okkar. Vörðurinn segist sleppa okkur inn í Kelduhverf-
ið af því við sjeum ómálaðar! — í því bili koma fyrstu
bílarnir með unga fólkið úr Axarfirði af samkomunni
í Ásbyrgi, samt hjeldum við þangað, og er það um 10
mínútna ferð. Þegar við rennurn inn í Byrgið sje jeg, að
litli kofinn hans Sveinunga gamla er liorfinn, en í staðinn
er komið snoturt steinhús. — Já, auðvitað, þarna er ný-
sköpun. — Jeg sakna þess að heyra ekki bergmálið í
hamraveggjunum, þennan þúsundraddaklið eins og forð-
um, þegar við ljetum hestana lötra í hægðum sínum þenn-
an sarna veg, en nú heyrist ekkert nema skröltið í bílnum,
sem brátt nemur staðar inni í botni Byrgisins.
Já, stendur heima, samkomunni slitið fyrir rjettum
klukkutíma. Enn stendur ræðustóllinn með blaktandi
fána, og enn eru nokkur pör eftir á danspallinum, sem
sýnilega eiga bágt með að viðurkenna að samkoman sje
á enda. — Við göngum inn í veitingatjaldið og biðjurn
um kaffi, og blessað frammistöðufólkið er svo greiðugt
að láta okkur það í tje, þó öll sala sje reyndar liætt. —