Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 132
130
Hlín
Við þekkjum sjaldnast orsakir þær, er hjer skapa a£-
leiðingar. Við þekkjum ógjarna, og reynum lítið til að
þekkja, þann jarðveg, sem þessir vesalingar hafa tekið sína
andlegu lífsnæringu úr fyr og síðar. — Þótt fæstum okk-
ar sje list sú lagin að halda í hendi okkar brjóststrengjuin
þessa ógæfufólks, sem vina- og samúðarsnautt verður að
hrekjast í stormköstum slysajeljanna eftir lífshjarninu,
þá þekkjum við þó velflest það mikið til mannlegra til-
finninga yfirleitt ,að við vitum, að ekkert er mannlegri
sál, og þó ekki síst þessum hrösuðu vesalingum. jafnsár-
beitt kvöl sem kuldi lítilsvirðingarinnar og lamandi
ireiskja tortryggninnar.
Jeg held að meðan við ekki skynjum eða skiljum til
fulls þann undirstöðu boðskap meistarans mikla, er sagð-
ist vera kominn til að leita að hinu týnda, rjetta við þá
breisku og föllnu og bauð ofsækjendum hrösuðu kon-
unnar, að sá sem fyndi sig syndlausan skyldi kasta fyrsta
steininum, á meðan við ekki sýnum í verki, að við vilj-
um veita þeim hrösuðu og föllnu samúð og bróðurhug
getum við tæpast talist sporgöngumenn lians, hans, er
setti samúðina og kœrleikann ofar öllu öðru.
Og að síðustu: Þið ungu menn og ungu konur, þið sem
takið við áhöldunum úr höndum okkar, sem elli sækiv
að og lúans kennum, munið að hvar sem þið byggið ykkur
ból, hvort sem það er eða verður innst í afdal eða við ysta
vog að eiga altaf til hlýjan hug og varma hönd útrjetta
þeim, er nauðirnar þjaka- livort sem það er stormhrakinn
hungraður smáfugl eða hrjáður breiskur og brotlegur
mannvesalingur er mildinnar þarfnast.
Geitaskarði, 15. nóv. 1947.
Þorbjörn Björnsson.