Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 46
44
Hlín
eftirtekt, en trúleiki liennar og stilling aðdáun og virð-
ingu, þó var hún tilfinningaheit og viðkvæm.
Ætla má, að Herdís hafi talið sig gæfukonu. Hún
lilaut góðan dreng og farsælan að förunaut. Börn þeirra,
mörg og mannvænleg, tóku óvenju miklu ástfóstri við
heimili og heimahaga og gengu ótrauð til starfs að bæta
og prýða óðal sitt, og þegar kraftar hennar þrutu og liún
lagðist rúmföst, leituðust allir á heimilinu, sem með
einum hug, við að gera lienni leguna ljettbæra. Lítil
barnabörn stigu við stokkinn og skiftu við hana brosum
og orðum. — En mest var hennar gæfa sú, að hún var
óvenju skygn á hið góða í hverjum lilut og hverju máli,
sem til hennar meðferðar kom, og vann sín störf af eðlis-
lægri lífsnautn í þágu þeirra, sem hún unni#).
Landnámsjörðin Lundur liggur á mörkum tveggja
stærstu skóga Norðurlands. Þrösturinn syngur þar löng-
um á vorin, og loftið er þrungið birkiangan. Á sólheitum
sumardögum hitnar jörðin í skjóli trjánna meira en ann-
arsstaðar. Þegar kvöldsvalinn hefur strokið hlýju dagsins
af berangrinum, stígur ilmþrungin gufa upp frá skógar-
sverðinum, og nóttin verður hljóð og mild.
Líkt er farið minningu sumra manna. Löngu eftir að
þeir eru horfnir af sjónarsviðinu gæðir hún fyllingu og
lífi umhverfi það,' er þeir helguðu sjer. Þannig er minn-
ing Herdísar í Lundi. Störf hennar, kærleikur og heilindi
gerðu þá betri, sem með henni lifðu og hana þektu.
Megi bygðir íslands fóstra sem flestar slíkar konur.
Ritað í september 1947.
Jón Kr. Kristjánsson, Viðivöllum.
*) Guðni bóndi andaðist sumarið 1948.