Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 152
150
Hlín
hann með mjer, og svo lia£ði jeg sökt mjer svo niður í hugsanir mínar
og framtíðardrauma að jeg hafði gleymt honum.
„Nei góði Guð, það getur ekki hafa skeð, það má ekki hafa skeðl
Láttu mig finna hana á leiðinni heim."
Eitthvað á þessa leið hugsaði jeg, þegar jeg hljóp þúfu af þúfu heim
á leið. Silungarnir voru svo þungir, að bandið skarst inn í fingur mína.
Jeg öslaði beint yfir slarkið, svo leirinn gusaðist upp um ntig alla, en
eftir þessu tók jeg ekki. Hvað átti jeg að scgja þegar heim kæmi?
En þegar jeg kom heim, þá voru krakkarnir að leika sjer við Dídó í
nýslægjunni og hún hoppaði svo ánægjulega. Ójá, það bar ekki á öðru
en að hún væri vel lifandi. Auðvitað hafði hún, þótL lítil væri, rakið
sporin heim aftur þegar hún sá að hún kæmist ekki yfir gilið. Mikið
Ijetti rnjer.
Þegar við fórutn á hestbak, sem oftasl var eitthvað á hverjum degi,
vildi Dídó altaf fá að fara með, en hún nennti bara ekki að hlaupa eins
og hunda er siður. heldur vildi hún láta okkur reiða sig. Fljótt komst hún
á lagið með að sitja fyrir aftan, án þcss að við þyrftum neitt fyrir henni
að hafa. Ef við fórum að þúfu, var hún stokkin á bak, en oft kom það
fyrir. að hún miðaði of hátt og kom niður hinu megin við hestinn. Þá
skammaðist hún sín.
Dídó var góður fjárhundur. Aldrei beit hún kindurnar cins og sumir
hundar gera. Það var hægt að senda hana hátt upp i hlíðar eftir kindum,
Jtað er að segja e£ Jtær voru ekki of illar, því þá stóðu þær bara á móti
og stöppuðu í jörðina. Þá gat hún ekkert að gert.
Þegar við fluttum í Jtorpið fór hún mcð, en ekki kunni hún vel við sig.
Var hún Jrví scnd heim aftur til bóndans, sem átti jörðina. Þar letð
henni best.
Tveim árum eftir að Dídó var send burtu fór jeg i heimsókn á þessar
æskuslóðir. Sú fyrsta sem mætti mjer þar var Dídó. Aldrei vjek hún frá
mjer meðan jeg stóð við. Þegar jeg fór fylgdi hún mjer á leið. Jeg settist
af gömlum vana, þegar jeg var koinin inn að Hvíldarsteini. Dídó lá við
fætur mjer. Jeg sagði henni að nú yrði hún að fara heim. Svo fór jeg af
stað, en gaf henni auga. Þegar jeg leit af henni elti hún mig. Jeg snjeri
við og skipaði henni að fara heim. Hún lagðist niður, stakk trýninu
niður milli framfótanna ag tvö stór tár runnu niður kinnar henni.
Ýlfur barst að eyrum mjer, ýlfur. sem smaug inn að hjarta, því í J>vi
fólst bæn um að fá að fara með, fá að fara til gamla húsbónda síns, en
það var ekki hægt. Jeg vissi að sama sagan og áður mundi endurtaka
sig, strákarnir mundu hrekkja hana og stríða eins og þeir höfðu gert
þegar hún var áður hjá okkur í þorpinu. Jeg flýtti mjer í burtu frá
henni. Tárin blinduðu augu mín, svo hesturinn sem jeg sat á rjeði ferð
inni. Oft er hægt að sjá það á hestinum hvort riddarinn grætur. Jtg
Jturkaði mjer með vetlingunum mínum, keyrði í klárinn og þeysíi