Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 40
38
Hlin
Guðrún Sveinsdóttir,
Lágafelli í Austur-Landeyjum.
Þegar „Hlín“ ber að garði, finst mjer góð kona vera á
ferðinni. Mjer finst mergur máls hennar vera bæði hress-
andi og fræðandi. Þar er minst á bæði menn og muni.
Eitt af því, sem jeg las um í síðasta hefti „Hlínar“,
voru nokkrir minningarþættir merkra kvenna, sem fyrir
stuttu hafa fallið í valinn. Og vel er að láta ekki að öllu
gleymast minningar þeirra kvenna, sem hafa verið til
fyrirmyndar komandi kynslóðum á einn eða annan
hátt.
Jeg vil nú mælast til, að „Hlín“ taki af mjer nokkrar
línur um eina merka konu úr Rangárþingi, sem ljest
18. sept. 1945. — Kona þessi er Guðrún Sveinsdóttir, hús-
freyja, frá Lágafelli í Austur-Landeyjum.
Guðrún var fædd að Helgulöndum undir Eyjafjöllum
14. mars 1873. Foreldrar hennar voru Hólmfríður Stef-
ánsdóttir og Sveinn Sveinsson, snikkari. Hólmfríður var
af traustu og góðu bændafólki kominn við Eyjafjöll, en
Sveinn var af skaftfellsku bergi brotinn. Hann var Sveins-
son Pálmasonar, smiðs í Álftagróf, Jónssonar prests að
Skálafelli, sem var afkomandi hins merka prests, Jóns
Steingrímssonar, sem flutti liina ógleymanlegu eldmessu,
þegar Skaftáreldar geysuðu.
Af þessu stutta yfirliti má sjá, að Guðrún hefur verið
af traustum stofni komin, enda bar hún það með sjer,
hún var gerfileg og dugmikil við öll sín störf, meðan
heilsan leyfði. — Það sannaðist á Guðrúnu: „Að gott er
með góðum að vera“. — Hún var innilega góð eiginkona
og góð og umhyggjusöm móðir og húsmóðir allra, sem
umgengust hana — en hún var meira, hún var víðtæk
velgerðarkona, bæði í orði og á borði. Tillögur hennar
í annara garð voru hollar. Hún var yfirlætislaus og kærði
sig ekki um að sýnast, hún gekk hljóðlega um. en ákveð-
in að settu marki, sem var vanalega öðrum til heilla,