Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 41
Hlín
39
bæði innávið og útávið.
Jeg hygg, að hennar
gleði ha£i verið mest,
þegar hún gladdi aðra.—
Guðrún var greind kona
og trúrækin, hún treysti
Guði a£ alhug og fól
honum framtíð og fyrir-
ætlanir sínar og sinna,
enda var gæfuríkt að líta
yfir hennar liðnu braut.
Þótt hún yrði fljótt að
hverfa frá foreldrum sín-
um, var hún svo lánsöm
að lenda hjá fyrirmynd-
ar fólki, og að þeim
þroskaárum liðnum, ár-
ið 1901, giftist hún Sæ-
mundi Ólafssyni að Lágafelli, sem var um langt skeið
oddviti og á ýmsan hátt forystumaður Austur-Landeyja-
sveitar. — Samvistir þessara hjóna urðu 44 ár. Frá því
hjónabandi skila þau þjóðinni þremur mannvænlegum
börnum. Þau eru: Margrjet, kona Árna Einarssonar,
stöðvarstjóra á Hvolsvelli, Vilborg, kona Finnboga Magn-
ússonar bónda á Lágafelli, og Sveinn, yfirlögregluþjónn
í Reykjavík.
í hugum samferðamannanna geymast góðar minningar
um gestrisni þeirra Lágafellshjóna. — Það mátti segja um
Guðrúnu, að hún var „drengur góður“, kom það fram
bæði við menn og málleysingja, jeg stend ekki einn uppi
með þann dóm. Það talar sínu rnáli og sannar þessi um-
mæli mín, að stofnaður var minningarsjóður um liana
af þeim, sem heiðruðu útför þessarar merkiskonu. Og
er skipulagsskrá sjóðsins samin sem mest eftir hugarfari
og markmiði Guðrúnar, meðan hennar naut við, en það
var að gleðja sem flesta, er þröngan báru stakkinn, og