Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 85
Hlín 83
En — okkur er nokkur vorkunn, við eigum ekki alsend-
is sök á því.
Um aldaraðir vorum við í viðjum, í álögum, og átturn
varla nokkurn frjálsan vilja, — þjóð, sem átti engin skip,
þótt ætti hún menn, bjó við kvöl og kröm, henni er ekki
láandi, þó hún feldi skógvið til húsagerðar og hitunar
iiíbýla sinna, til þess að viðlialda sjálfri sjer og niðjurn
sínum, svo að við, sem erum lijer í dag, gætum heitið ís-
lendingar.
En nú, þegar álagahamnum er afljett og frelsið er
fengið, ber okkur að minnast þeirra, sem þjáðust og
þeirra, sem börðust fyrir því frelsi, sem við nú höfum
hlotið. — Og við gerum það best með því að gefa landinu
aftur það, sem }rað misti okkar vegna. — Við gerum það
best með því að spilla eigi lengur liinum vilta gróðri
landsins og bæta stöðugt við hinn tamda gróður þess. —
Hver lítil mön, liver lítill blettur, sem gi'æddur er, eyk-
ur á liagsæld og fegurð landsins. — Það var kona ein í
Fljótshlíðinni, sem gróðursetti trje og runna við bæinn
sinn, það varð mörgum til unaðar og eftirbreytni, nú hafa
fuglar loftsins gengið í lið með henni, og flutt fræin
úr garðinum hennar langt inn í landið. Þessvegna spretta
nú sólber og ribs inni á Þórsmörk innanum eini, björk
og víði.
Það er ógrynni efniviðar, sem skorinn er af trjám og
runnunr á hverju vori í kaupstöðum og við bæi í land-
inu, ef menn bæru þessa kvisti út á heiðmörkina, og
stingju þeinr niður lijer og þar, nrundi margt holtið
klæðast grænni flík, áður en langt liði.
Um íslensk lín er það að segja, að jeg veit lítið um
ræktun þess fyr á öldum, þó er þess getið í fornum ritum,
að tíund skyldi gjalda í órotnu líni og skyldi það eigi
vera minna en spannar langt, nrundi slíkt lín þykja stutt
nú á dögum. — Þá er í Landnámu getið um mann, er
6*