Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 164

162
Hltn
en mikill er snjórinn í ljöllunum og inn til dala. Hreindýr hafa
verið gestir okkar í kringum túnin í langan tíma, en eru nú held
jeg liorfin, síðan fór að auðnast.
Rakel á Þverá skrifar: — Jeg þakka þjer kærlega fyrir birtinguna
á kvæðinu: „Vinirnir mínir“ (smáfuglarnir) í „Hlín“. Jeg er búin
að fá margar góðar kveðjur fyrir þá, og síðast nú þann 17. þ. m.
fjekk jeg brjef frá æskuleikbróður mínum, sem hvorugt hefur heyrt
af öðru í 46 ár, eða síðan hann fór frá íslandi. En „Hlín" mín gat
brúað bilið á milli okkar. — Hann sá ritdóm um „Hlín" í „Heims-
kringlu", og sendi mjer úrklippuna, því þar sá hann nafn mitt og
heimilisfang. Hann er nú búsettur vestur á Kyrrahafsströnd. Svo
langt er bilið, sem brúað hefur verið af „Hlín" minni.
Sveitakona i Húnavatnssýslu skrifar vorið 1948: — Nú er bónd-
inn að taka ofan 23 álna ullarvef. Maður verður feginn að fá það
í kreppunni. I>að er hollur heimafenginn baggi. En þetta verður nú
líklega síðasti vefurinn okkar, því nú var hjer skorið niður í haust
í okkar hreppi, svo að nú er engin sauðkindin framar, og Guð veit,
hvenær það fæst aftur, því lijer eru ótal fjárpestir gróðursettar
orðnar, og ekki að vita nema kýrnar manns sjeu orðnar smitaðar
líka, og j)á er nú lítið að búa við. Það er hálfískyggilegt framundan.
En Guð bætir úr iillu, vonin verður að halda manni uppi.
Ung kona, sem á fimm syni, skrifar: — Jeg er staðráðin í því að
læra að spinna og vinna úr ull mjúk og ldý föt, þótt aldrei verði
það fín ullarvinna. — Mjer leikur rnjög hugur á að eignast rokk.
Nágrannakonur nu'nar myndu kenna mjer undirstöðuna. — Jeg
skammast mín reglulega fyrir að kunna ekki ullarvinnu.
Rakel Bessadóttir á Þverá skrifar veturinn 194S: — Erjettalár
verðurhann, þessi lappi minn, þó altaf sje gaman að {>ví að setjast
niður og rabba við þig. Nú er hún Góa að enda í dag, og hefur verið
heldur hávaðasamt á henni, altaf rok og stundum snjóað. Annars
hefur veturinn verið umhleypingasamur. I>að snjóaði allan nóvent-
ber, og j>á var komin svo mikil fönn, að mátti heita haglaust hjer
og víðar. En svo hlánaði fyrri partinn af desember, jörð sæmileg. En
svo tók aftur að snjóa yfir hátíðarnar fram í miðjan janúar, og j>á
kominn feikna gaddur, svo maður var hálfsmeykur um, að liann
færi seint, af því að það var skammdegisgaddur, eða svo vildu gömlu
tnennirnir halda fram, að ltann færi seint. En svo kom lilákan og
rokin, svo að nú 14. mars vorum við sótt af syni okkar neðan af
Blönduósi á jeppa, sem hann á. Það var verið að leika þar „Mann
og konu", og höfum við aldrei, þau 35 ár, sem við erum búin að vera
hjer á Þverá, farið á leiksýningu, nema veturinn 1916 — og svo aftur
nú. (Þetta var í bæði skiftin í síðustu viku Góu.) En sá var mun-
urinn, að þá fórum við á sleða og kendi hvergi jarðar, hvort sem