Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 84
82
Hlín
RÆKTUN.
Um íslenska línrækt.
Eftir Rakel Þorleifsson, Blátúni, Reykjavik
Erindi flutt á fu?idi S. N. K. á Laugalandi 3. júlí 1949.
Háttvirta samkoma.
Það vakti fögnuð í huga mjer, þegar mjer gafst kost-
ur á að koma hingað á Sambandsþing norðlenskra
kvenna og segja nokkuð frá tilraunum þeim, sem jeg hefi
gert með ræktun á íslensku líni, nú um nokkurt skeið.
Ef mjer tækist, með fátæklegum orðum mínurn, sýn-
ishornum þeim og öðrum uplýsingum um lín alment'
sem hjer eru fyrir hendi, að vekja athygli ykkar á þessu
ævaforna og gagnmerka efni, sem um svo langan aldur
hefur í gleymsku fallið, og er þessvegna sem nýttfyrirokk-
ur, þá veit jeg, að þið munuð gera hjer landnám á ný
og rækta lín. — Já, kannske heimsins besta lín — Því
það er mál manna, að því norðar, sem lín sprettur, því
betra spunalín sje það.
Sá hefur sannarlega hnoss í hendi, sem á sjer lítinn jarð-
arblett, því að þar á byggist öll okkar tilvera, sannanlega
alt líf. — Sá sem framleiðir úr jurtaríkinu meira en hann
þarfnast sjálfur- hann framleiðir handa liinum, sem fást
við önnur störf, og því aðeins getur sá hinn sami fengist
við önnur störf, að gróður jarðar gefi honum lífsviður-
væri. — Það er því búandlið landsins, sem liefur það
vald í liendi sjer að stuðla að uppbyggingu trausts og
fagurs þjóðfjelags eða leggja það í auðn.
„Landið var íagurt og frítt og fannhvítir jöklanna tind-
ar“, já, fannhvítir jöklanna tindar, Jrað eru þeir enn, en
er landið jafn fagurt og fyr? Því ber ekki að neita, að svo
er það eigi.