Morgunn - 01.06.1937, Síða 92

86
MORGUNN
lófanum nokkurum sinnum um hægri kinnina á mér, og
kysti mig á ennið; svo smádofnaði hún og hvarf, án þess
að eg gæti verulega gert mér grein fyrir á hvern hátt hún
hvarf. Nokkuru síðar birtist hún aftur á sama hátt, en
stóðu miklu sytttri tíma við. — Á þessum fundi gjörðust
margir fleiri dásamlegir fyrirburðir, þó eg geti þeirra
ekki hér.
20. desember fór eg svo heim aftur úr Reykjavík. Eg
byrjaði á tilraunum heima með borð 29 s. m. Þá hafði eg
alls verið á 22 dásvefnsfundum, og á flestum þeirra hafði
eg náð sambandi. Auk þess hafði eg haft tilraunir 30 sinn-
um með fullum árangri. Á öllum eða flestöllum þessum 32
fundum hafði eg óskað eftir að fá nefnt gælunafnið, er eg
sagði yður frá áðan, en aldrei getað fengið það. Þetta var
nú ekki lengur orðið neitt aðalatriði fyrir mér. Eg var
orðinn málinu svo mikið kunnugur, að eg vissi, að þessi
gleymska var ekkert eins dæmi, því bæði hafði eg lesið
þó nokkuð, og þá ekki síður fræðst á fundunum með
Reykjavíkur miðlunum og við tilraunir heima. Mér var
hálft í hvoru farið að finnast, eins og þetta væri í raun
og veru gott, því það kvað þó þann efa niður, að miðlar
læsu hugsanir manna, eins og fram er haldið af mörgum.
En 5. janúar í enda fundar kemur svo gælunafnið, án þess
að eg spyrði eftir því, og sú skýring látin fylgja, að nú
hafi hún alt í einu munað það. Og síðan endurtekur hún
það á hverjum fundi. Eg tel þetta atriði mjög merkilegt,
og ef eg má vera svo djarfur, að láta álit mitt í ljós um
það, þá tel eg að það gefi hugsanaflutnings tilgátunni tölu-
vert óþægilegt spark. Það liggur í augum uppi, hvort ekki
hefði verið hægt af þeim 3 miðlum, sem eg hafði verið hjá
og spurt eftir því, að gefa mér þetta nafn. Því vitanlega
var eg alt af með það í huganum. Og ef um hugsanaflutn-
ing milli mín og fósturdóttur okkar hefði verið að ræða,
þá hefði varla átt að þurfa 30—40 fundi með henni til
þess að koma þessu litla nafni inn í huga hennar.
Það mætti náttúrlega segja, að undirvitund mín hefði