Morgunn - 01.06.1937, Page 112

106
MORGUNN
stamaði eg, ,,en hvar er eg?“
Þeirri spurningu var ekki svarað. Og ef til vill
þurfti þess ekki. Eg þóttist viss um að sál mín hefði yf-
irgefið jarðneska líkamann, sem nú lá andvana í kali-
fornísku fjöllunum. Eg var dáinn. Og hvort sem þetta
var heimur framliðinna manna eða einhverskonar milli-
stöð, þá var eg m. k. þangað kominn, sem ástand mitt var
gjörólíkt allri undangenginni reynslu. Eg var gæddur
líkama, er mér hafði hlotnast við bústaðaskiftin.
Eg vissi að eg var nakinn, hafði fundið kulda og
snertingu af höndum minna nýju aðstoðarmanna. Og
nú, er eg var glaðvaknaður og hress orðinn eftir ferðina,
féll eg í djúpa. lotningarfulla undrun yfir allri þeirri
hreinu, smágerðu fegurð, sem mér er með öllu ókleift
að lýsa.
Eg var staddur í einhverskonar höll með mörgum
súlnagöngum. Rétt fyrir framan mig var dálítil tær
tjörn. Birtap, sem féll hér inn, var líkust möttu regn-
bogalituðu ljósi, og í einu horni þessarar byggingar lá
eg enn á sama marmarabekknum og reyndi að átta mig
á þessu ókenda umhverfi. Utan við bygginguna virtist
alt renna saman í bláleita, ógagnsæja móðu.
Þá varð mér enn litið á hina nýju vini mína, er tek-
ið höfðu móti mér, og fyrst framan af þessu æfintýri
varð eg engra annara var.
Það þykir sjálfsagt ótrúlegt, en samt er það satt.
Eg þekti þessa menn, þekti þá jafn-vel og mína eigin and-
litsdrætti i speglinum. Þeir höfðu eitthvað það við sig,
sem eg kom ekki fyrir mig í fyrstu, eitthvað göfugt, ein-
hvern karlmannlegan þroskablæ, er eg kannaðist ekki
samstundis við.
Þeir sýndust skemta sér yfir undrun minni og eftir-
væntingu. Augun voru glampandi af velvildarkendri
glettni.
Nú var eg orðinn það styrkur, að eg stóð upp, og