Morgunn - 01.06.1940, Qupperneq 30

24
M O R G U NN
ar „að handan“ oss um starf hans? Verða hinir fram-
iiðnu hans varir? Tekur hann á móti þeim? Þannig rignir
að jafnaði spurningunum niður, því að fjölda manns virð-
ist ekkert vera eins hugleikið í þessum efnum og að fá
að vita um starf Krists í andaheimunum.
Margir undrast hversu fáar frásagnir framliðinna
greina frá því, að þeir hafi mætt Kristi, séð hann. Ég get
ekki undrazt það. „Leitið og þér munuð finna“, sagði
hann forðum. Leggja mennirnir almennt svo mikla stund
á það í jarðlífinu, að leita hans, að þeir geti búizt við að
finna hann, standa augliti til auglitis við hann, strax er
þeir eru komnir yfir á annað tilverusvið? Og sagði hann
ekki einnig eitthvað um það, að ekki væri nóg að ákalla
sitt nafn og segja ,,herra! herra!“ heldur yrðu menn að
g j ö r a vilja hins himneska föður?
I „fregnunum að handan“ er oss sagt að mennirnir
komi yfirleitt ekki inn í andaheiminn í því ástandi, að
þeir þoli ljómann af veru hans, ljósið sem um hann leik-
ur. Vér skiljum þetta e. t. v. að nokkru ef vér hugsum
um, hvernig vor jarðnesku augu blindast við að koma úr
myrkri inn í bjartan sal. Auk þess er oss sagt, að Krist-
ur sé oft með hinum ný-framliðnu án þess að þeir sjái
hann. Glæpamaðurinn á jörðunni sér ekki verndareng-
ilinn, sem stendur hjá honum og er að reyna að afstýra
því að hann vinni hermdarverkið. Ný-komna sálin, sem
að mörgu leyti lifir enn í jarðneskum hugmyndaheimi
og ber með sér margs konar jarðneskan ófullkomleika, er
enn ekki búin að öðlast þá andlegu sjón, að hún fái séð
Krist, þótt hann sé hjá henni, eins og vér á jörðunni sjá-
um hann ekki, þótt hann sé hjá oss.
Það virðist svo, sem í andaheiminum sé ekki fremur um
að ræða neinar stökkbreytingar í þróuninni en í hinum
jarðneska. Að sjá Krist virðist vera þar markmið, sem
sálin verður að keppa að, en ekki hnoss, eða náðargjöf,
sem dauðinn veitir henni. Ef hin innri skilyrði eru ekki