Morgunn - 01.06.1940, Qupperneq 77

M OR GUNN
71
óbætanlegs tjóns, ef það snertir ekki ljúfan streng í
hjarta voru — hvort sem móðirin er lífs eða liðin —
að sannfærast um það, að ástin hennar lifir út yfir gröf
og dauða og bíður þess að mega fórna og gefa, jafnvel
þótt svo langur tími líði til endurfundanna, sem hér var
raun á.
Aðra sögu langar mig til að segja, en þar er það
önnur vera, sem tekur að sér starf móðurinnar.
Fyrir nokkrum árum þui'fti ég að leysa af hendi starf,
sem mér var örðugt, að fara til foreldra, sem höfðu
orðið fyrir þeim mikla harmi að missa einkabarn sitt
sviplega, alveg óvenjulega yndislegt barn. Kvöldið áð-
ur en ég ætlaði að leggja af stað, var ég ásamt nokkur-
um vinum á fundi með miðli, sem ekkert vissi hvað mér
var í huga. Við vorum í heimili Einars Kvarans. Fund
urinn var ákveðinn löngu áður í vissum tilgangi og mér
kom ekki til hugar að minnzt yrði á svo fjarskylt mál,
sem það, er ég bar fyrir brjósti.
Rétt þegar fundurinn var byrjaður var við mig sagt
hí vörum miðilsins: „Vinur minn, mig langar að segja
þér eitthvað um börnin, sem fara ung af jörðunni“.
Ég varð undrandi, og spurði: „Hversvegna mér?“
Þá var mér sagt, hvað fyrir hefði komið,lýst húsakynn-
um foreldranna, sagt hvar litla stúlkan hefði leikið sér
síðast og hvað ég hefði í hyggju að gera. Því næst var
mér sagt, að ég skyldi spyrja einhvers og spurning mín
var á þessa leið:
„Hvað getið þið gert til að bæta litlu barni, sem
skyndilega er hrifið frá móðurinni, móðurmissinn? —
Rarnið hefir e. t. v. hvergi unað áður nema hjá henni og
ei’ það þá ekki óhuggandi fyrst í stað?“
Svarið fékk ég tafarlaust:
„Mér þykir vænt um að fá tækifæri til að skýra þetta
mál fyrir ykkur, því að ég hefi aldrei gert það áður.
Þetta er ágæt spurning og auðvelt að svara henni svo,
HÖ þið skiljið. Áður en barnið skilur við, er öllu ráðstafað