Morgunn - 01.06.1940, Síða 120

114
M O R G U N N
þeklcti iðrun mína og Hann vissi hve óverðugur ég var.
Þess vegna kom Hann og blessaði mig, tók hönd mína
í Sína og leitaði í henni að naglaförum þjáninganna,
eins og hann mun gjöra við þína hönd, sonur minn. Og
þó ég vissi það ekki — Guði sé lof — voru naglaförin
þar. Hann snerti þau læknandi vörum sínum og kærleik-
ur þeirrar athafnar töfraði mig svo, að ég varð al-tekinn
þeirri löngun, að hverfa aftur niður í myrkrið, sem ég
hafði verið að flýja, og flytja blessun hinum fáráðu og
ógæfusömu á jarðarsviðinu.
„Hvernig gæti nokkur engill, eða jafnvel þú, sonur
minn, þjónað án þess að þjást? Skapraunirnar, sem born-
ar hafa verið, verða eins og glitsaumur á skrúðklæðum
andans, eins og glitsaumuð táltn, sem merkja samruna
þinn við Krist. Sviðinn í þeim sárum, er þú hefir hlotið í
þjónustu Hans, verður eins og titrandi kærleikskemid,
þegar Hann kallar þig til frekari þjónustu dýrðarinn-
ar; og sérhvert sár, sem þú ber, mun verða tákn sam-
félagsins við Hann og veita þér frelsi til þess að koma cil
þeirra hæstu sviða, sem Hann dvelur á.
„1 þeirri blessun, sem Kristur veitti þjóni Sínum var
dýrmæt miskunn fólgin; og á meðan Hann var mér ná-
lægur skildi ég betur eðli hinnar guðlegu elsku. Snerting
Ilans var þrungin af læknisdómi samúðarinnar en þó
skipandi um leið: vertu stei'kur, farðu og syndgaðu ekki
framar!
„Sannarlega, sonur minn, föllum vér allir frá náðinni
í ofsa vorum eftir að þjóna Honum. Þannig kunna þeir,
sem fara til að þjóna syndurunum, að syndga sjálfir í
ofurkappi sínu. Miklar þjáningar rísa af því í heimin-
um að þessi breizkleiki er algengur meðal þeirra, sem
taka að sér að prédika fyrir öðrum. Að lækna, en ekki
að særa, er hin sanna Krists-þjónusta.
„Þannig er það jafnan, sonur minn, með þá sem koma
inn í ríki vort og vilja finna Krist, að þeir spyrja aftur
og aftur: „Hvar er Hann að finna? og hvernig lítur