Morgunn - 01.06.1940, Side 90

84
M O R G U N N
að einhver af viðstöddum léti sig fá einhvern hlut til
athugunar. Einn af þeim lét hann fá vasaúr sitt. Þegar
miðillinn hafði haldið á því í nokkrar sekúndur sagði
hann m. a.: „Ég er í öðru landi. Það er kvöld, himininn
er heiður, bjart tunglskin. Ég er staddur úti í stórum
skógi, ég finn til hræðslu, ég er umkringdur af fjölda
villihunda, sem láta ófriðlega. Eigandi þess upplýsti að
hann hefði einu sinni átt heima í Suður-Afríku; hann
hefði farið á hjóli og ætlað til næsta bæjar, en villzt á
leiðinni, en þá hefðu villihundar umkringt sig, svo hann
hefði neyðzt til að láta fyrirberast í tré einu um nótt-
ina, en hundarnir hefðu ekki farið fyrr en dagur rann,
og kvaðst hann hafa verið orðinn hálfsmeykur um hvern-
ig þetta myndi enda.
Ýmislegt virðist benda til þess, að varanleiki hugsana
vorra sé nokkuð misjafn, að þær einar varðveitist, jafn-
vel um aldur og æfi við einstaka hluti, er hljóta skýra og
ákveðna mynd í hugum vorum. Bland getur þess í bók
sinni, að hann hafi einu sinni verið viðstaddur eina þess
konar tilraun hjá konu einni, sem hafi verið góðum
hæfileikum gædd. Henni hafði verið fengin brjóstnál til
athugunar, sem kona ein, er þar var viðstödd, átti. Mið-
illinn byrjaði að lýsa timburhúsi, lýsti hún því mjög
ítarlega, útliti þess og herbergjaskipun, fjölskyldunni,
sem byggi þar, börnum hjónanna, fimm að tölu og einu
og öðru í háttum þessa fólks, húsgögnum, þar á meðal
baðbala barnanna. En ekkert af því, sem miðillinn lýsti
í þessu sambandi átti neina stoð í veruleikanum, en
konan, sem nál þessa átti, var rithöfundur og lýsti hún
því yfir, að hér væri um svo nákvæma lýsingu að ræða
af hugsuðum persónum og umhverfi þeirra í einni skáld,
sögu sinni, að þar skeikaði engu. Svo vel hafði skáldkon-
unni tekist að byggja þessa hugsæismynd í vitund sína
að miðillinn skynjar hana sem hlutrænan veruleik, án
þess að verða þess vör á nokkurn hátt, að hún væri að