Morgunn - 01.06.1940, Blaðsíða 62

56
MORGUNN
Tweedale var ekki að hugsa um móður sína, og vega-
lengdin, sem fjarhrifin berast um, er meira en.þúsund
enskar mílur.
í bók þeirri, sem ég áður hefi getið, segir Myers enn
frá merkilegum tilraunum, sem læknishjón ein, suður í
San Francisco gerðu. Frúin fór að heiman og gerðu
hjónin það að samkomulagi sín á milli, að þau skyldu,
hvort um sig, verja til þess tíu mínútum daglega að
reyna fjarhrifasamband, senda og taka á móti til skipt-
is, halda dagbók og bera svo saman, er frúin kæmi
heim. Tilraunirnar heppnuðust furðanlega vel, en það
merkilegasta var, að þegar frúin sendi, tók læknirinn
iðulega á móti hugskeytum, sem hún hafði enga hug-
mynd um að hafa sent honum og í einu tilfelli, eða
tveimur, fékk hann vitneskju um óorðna hluti, sem síð.
ar komu fram á dvalarstað konunnar, en hún gat enga
hugmynd haft um. Það eru vitanlega ekki fjarhrif
í þeirri merkingu, sem ég tala um í kvöld, en sýnir að-
eins í hve kynlegu innbyrðis sambandi hinar sálrænu gáf-
ur koma oft í ljós, og hve erfitt er oft að greina hver
þeirra er starfandi í hvert sinn.
Eitt dæmi langar mig að nefna þess, að fjarhrif ber-
ast að sofandi manni. Dr. Raue tilfærir það í bók sinni
„Psychology as a Natural Science“ (sálfræðin sem nátt-
úruvísindi). Frásögn hans er á þessa leið:
„Árið 1826 bjó maður að nafni Daniel Kieffer, í
Bern; hann hafði tæringu, og ég var vanur að heim-
sækja hann tvisvar eða þrisvar í viku. Einu sinni hafði
ég verið hindraður frá að heimsækja hann í nokkra
daga, en þá vaknaði ég við það eina nóttina, að hann
kallaði á mig að koma til sín. Ég reis upp og kveikti
á kerti, en þar sem mér fannst það broslegt að fara
að heimsækja sjúkling um þetta leyti nætur, lagðist ég
aptur til svefns. Klukkustund síðar kom það samafyrir,
en ég sofnaði enn. Um klukkan tvö kallaði sama
röddin enn, og þá svo ákveðin og ávítandi, að ég