Morgunn - 01.06.1940, Síða 107

MORGUNN
101
var að leika á í kirkjunni. Ég horíði á þetta um stund,
en nú var eins og útsýnið hefði víkkað að nýju
og endalausar víðáttur virtust blasa við í framsýn;
mér fannst eins og ég sæi út í endalausan geim-
inn. Ljósmagnið og fegurð þess virtist aukast að
mun og samtímis sá ég að fjöldi af verum streymdi
að kirkjunni úr öllum áttum, að því er mér virtist. Um_
hverfis þær ljómaði skínandi ljós og með þeim barst ó-
segjanlegur friður, unaður og helgikyrrð, sem orð íí<
ekki lýst. Uppi yfir altarinu, dálítið til hliðar, sá ég hóp
ungra manna, sem virtust vera að heilsa þessum björtu
og göfugu gestum með yndisfögrum söng sínum. Verur
þær, sem ég nefndi áðan, skipuðu sér í einskonar fylk-
ingar, en er þær höfðu numið staðar, sá ég að komið var
með þrjá menn, virtist mér að þeir myndu eiga við ein-
hverja erfiðleika að stríða. Þessum mönnum var fylgt
inn að altarinu og var þar tekið á móti þeim, af ungu
mönnunum, sem ég hafði áður heyrt syngja, og þrem
öðrum. Tvo þeirra þekkti ég, þá séra Harald Níelsson og
séra Jens Pálsson. Þriðja manninn þekkti ég ekki, en mér
var sagt af verum þeim, er hjá mér voru, að það væri Ög-
mundur Sigurðsson, skólastjóri fyrverandi. Þegar mót-
tökuathöfn þessi var á enda, eftir því sem mér virtist,
hvarf mér þessi sýn, en rétt á eftir sá ég aðra, sem dró að
sér athygli mína. Það var engu líkara en mér væru sýnd
þrenns konar tilverusvið, mjög ólík að öllu hvert öðru.
Yfir einu þeirra virtist hvíla ömurleg þoka og var sem
ýrði úr henni. Þetta þokuland var allt annað en vistiegt
að sjá, ég kom ekki auga á annað en gróðurlausar mosa_
þembur, dökkleit hraundrög og á milli þeirra virtist sjá
í gróðurlaus mýrafen. Samt var margt fólk þarna sam-
an komið, engu var líkara en það væri villt á vegum og
áttum og ætti hvergi athvarf og sæi engin úrræði. Það var
eins og vonleysið og örvæntingin mótaði útlit þess og
háttu. Hið annað þeirra var bjartara og viðkunnanlegra,
samt var þar ekki verulega bjart að sjá, mætti helzt