Morgunn - 01.06.1940, Blaðsíða 43

MORGUNN
37
„Það er blátt áfram dásamlegt“, sagði hann með gleði-
skínandi augnaráði. „Það er eins og vættarbyrði hafi
verið létt af hjarta mínu, þegar ég hugsa um, að móðir
mín lifir. Því að fyrst Páll lifir, hlýtur móðir mín einnig
að lifa. Nú verð ég ekki framar svo einmana og bitur í
lund við tilveruna, eins og ég hefi áður verið“.
Hann sagði, að það hefði verið hin þyngsta þraut, sem
fyrir hann hefði komið í lífinu, þegar móðir hans var
tekin frá honum. Sorg hans hefði verið takmarkalaus.
Og hann játaði, að það, sem mest hefði kvalið hann, hefði
verið sú hugsun, að svo rnikill góðleikur, svo mikil ástúð
og svo mikill kærleikur, sem móðir hans hafði miðlað
öllum, sem komust í kynni við hana — að allt þetta
skyldi geta orðið afmáð og uppleyst og orðið að 'tómu
dufti, sópazt burtu úr tilverunni, það var ömurlegt og
ranglátt. Það væri óréttlátt af guði, að skapa góða mann-
veru og láta hana svo sæta slíkum örlögum.
Lengi eftir þetta var á samkomum og miðlafundum
talað um þennan , .skelkaða Frakka“, því að skeytin
höfðu verið svo óvanalega skýr og vakið almenna athygli.
Og einnig hafði framkoma mannsins, spurningar hans
og svör vakið mikla kátínu.
En hvenær, sem ég endurkalla þennan atburð í huga
mínum, þá verður mér mest hugsað um það, hversu gjör-
bveyttur sá heimur var, sem þessi frakkneski maður kom
inn í eftir tveggja klukkustunda dvöl í hinni fögru og
skrautbúnu Æolean höll. Thérése Ericsson.
Aths. — Höfund þessarar greinar þekki ég að vísu
ekki, en hún er tekin úr vönduöu og áhugasömu dönsku
mánaðarriti „Psychisk Tidsskrift“, og sýnir vel það, sem
tíðast á sér stað, að þeir, sem aðeins kynnast sálarrann-
sóknunum, sannfærast þegar um þann sannleik, sem þær
hafa að flytja, jafnvel hversu miklir efnishyggjumenn
sem þeir hafa verið og fyrirlitið þær. Frá mörgum slíkum
dæmum hefir verið sagt í „Morgni“. xr j)