Morgunn - 01.06.1940, Qupperneq 42

36
MORGUNN
að framliðnir menn, endrum og sinnum hafi sent skeyti
til þeirra, sem eftir ]ifa“.
,,Þér munuð hafa rétt fyrir yður, en ég hefi ætíð hald-
ið, að slíkt væri einungis heilaspuni. Ég hefi verið al-
gerður efnishyggjumaður“.
„Ætlið þér þá að halda áfram að vera það?“, spurði ég.
„Það verður ekki unnt fyrir mig, eftir þetta. Ég er
ekki neinn fábjáni. En hvað á ég að gjöra? Hvernig á
ég að komast fram úr þessu? Öll heimsmynd mín, allar
hugmyndir mínar um alheiminn og drembileg rök.
hyggja------allt brotið í mola á tíu mínútum. Mér er æði
óljóst, hvernig ég á að geta áttað mig í þessum breytta
heimi“.
„En breyttur til hins betra, herra minn, er ekki svo?
Það ætti ekki að verða svo erfitt, að kunna við sig í bjart-
ara heimi en hingað til. Ef þér hafið hingað til haldið,
að ástvinir, sem látnir eru, væru að engu orðnir, afmáðir
um alla eilífð, þá hlýtur nú að vera dásamlegt fyrir yður
að vita, að þeir lifa., eins og þessi vinur yðar lifir“.
En hann hlustaði varla á mig, hann starði út í fjarsk-
ann eins og utan við sig.
„Mamma, mamma — skyldi hún einnig ]ifa?“ sagði
hann þýðlega með titrandi röddu. Og svo sneri hann sér
aftur að mér.
„Móðir mín dó, þegar ég var 23 ára. Ég elskaði hana
meira en allt annað á jörðinni. Mér væri ekki unnt að
lýsa því, hversu innilega ástrík og undursamleg móðir
hún var. Þér munduð ekki geta skilið það . . .“
„Jú, það skil ég reyndar! Ég á sjálf móður, sem er eins
undursamleg, ef til vill enn undursamlegri en yðar —“.
„Vissulega væri það ömurlegt og ranglátt, ef það væri
eins og þér hugsuðuð“, sagði ég, „en móðir yðar lifir, og
vafalaust notar hún nú sína frábæru eiginleika til gagns
og góða fyrir þá, sem hún nú er með. Og þér hafið góða
von um að geta heyrt frá henni, fyrst vinur yðar, sem
stendur yður þó fjær, gat gjört vart við sig“.