Vaki - 01.09.1952, Qupperneq 69

huga hans, hljómurinn óskýrist, glymjandinn minnkar. Jafnvel Spike verður að
láta undan. Þreyta líkamans hefur unnið sigur á kvöl sálarinnar. Hann er
sofnaður. 0 0 0
Gestur, síminn.
Augnablik mamma, ég kem.
Hann snarar sér í utariyfirbuxur og fer fram.
Sæll, Gestur, þetta er Siggi. Geiri er einn heima í kvöld, og hann býður húsið.
Hann hefur náð í spíra og getur kannski stolið meiru. Ertu með? örskotsstund
hugsar hann sig um. Hann ætlaði að heimsækja stúlku, — nei, það getur beðið,
hún er heldur varla heima.
Jú, ætli það ekki.
Fínt, labbaðu þá við, þegar þú ert búinn að borða og reyndu að hafa ein-
hverja peninga.
Skal reyna, bless.
Bless.
Dagurinn líður líkt og venjulega í jólaleyfi. Það er borðað af miklum áhuga
og á milli máltíða gefst tími til að líta í bækurnar, sem komið hafa inn á heim-
ilið á aðfangadagskvöld. Stórar og ljótar bækur í ósmekklegum búningi. Nokkrar
litlar og fallegar.
En þegar líður á daginn og fer að rökkva, lítur hann frá þessum kjölgylltu
skruddum. Hann finnur hjá sér þörf fyrir að lesa gamla sálma. Þar sem hann
situr einn inni í stofu og hefur kveikt á kertum og hlustar á gamla kirkjutón-
list, kemur hún yfir hann, þessi tilfinning. Hann lítur á Ijótu, bronsuðu Maríu-
myndina á veggnum. Peningaskraut, rusl. 1 gamla daga smíðuðu menn Maríu-
líkneski af því að þeir þurftu þess með; þá voru þau fögur. Þessi mynd er afskræmd
og ljót. Hann þyrstir í eitthvað eldra og sterkara, sanna list, skapaða af trúar-
þörf manna, er ætluðu aldrei að selja list sína öðrum en guði. Kirkjutónlistin
í útvarpinu fullnægir honum ekki, hann þarfnast einhvers áþreifanlegra. 1 neðstu
hillunni í bókaskápnum eru gamlar bækur. Hann man eftir að hafa rekizt á gam-
alt og stórt kvæði í einni þeirra. Eftir stutta leit finnur hann bókina og hefur
lesturinn. í huga sér hann ungan, íslenzkan munk sitja í klefa sínum við lestur
kvæðisins. Kertaljósið blaktir, söngur heyrist úr fjarska. Sjálfur nýtur hann
kvæðisins, breiðra, voldugra lína með þungri hrynjandi. Og mikið af gömlum,
skemmtilegum orðum. Hann sér einnig fegurra Maríulíkneski, bleikföl, sveipuð
blárri skikkju heldur hún á barni sínu, og lítur það augum fullum af mildri móð-
urást. En tilfinning hans er ekki sterk, aðeins hrifning og flug hugans. Hálf-
rökkvuð stofan, kertaljósin og tónlistin kalla myndir fram í huga hans. Kvæðið
ítrekar. Hann finnur ekki djúpa tilfinningu hins trúaða, er í hjarta sínu lifir
hátíðina. Einungis tilbreytingu, áður næsturn óþekkt hughrif.
Þannig líður síðdegið, þartil friðurinn er rofinn og farið er að leggja á borð.
Eftir kvöldmatinn leggur hann af stað til Sigga. Hann gengur mannlausar göt-
urnar. Fólkið í húsunum heldur jól og þessir óróu einstaklingar, sem ekki una
heima, eru ekki enn komnir á ról. Vindurinn blæs snjónum eftir götunni og feyk-
ir honum í skafla upp við húsveggina. Aðeins einn hluti er auður, önnur gang-
stéttin, þar sem hitaveituleiðslan er undir. Hann gengur á auðum stígnum og
TlMARITIÐ VAKI
67