Vaki - 01.09.1952, Qupperneq 81

draga upp á götunni, fara með þær he'.m og bjóða þeim upp á vín og mat og
skipa þeim svo að sænga hjá sér á eftir. Honum finnst hann geta sett sig í spor
þeirra. Þegar hann er búinn að drekka fylli sína er hann orðinn hressari og fer
að augum líta þá kvenlegu fegurð, sem veitendur hans búa yfir. Þá kemur það,
sem hann óttaðist — og þráði: Holdfýsnin. Sár losti líkamans, sem náttúran er
svo gjöful að veita manninum í þjáningu hans og niðurlægingu. Móralskar kast-
alaborgir hrynja. Hann hættir að hugsa með höfðinu og hugsar nú með öllum
líkamanum eða réttara sagt: Líkaminn hugsar fyrir hann. Það er staðið upp og
sezt við rautt ljós og tónlist, sem örvar kirtlastarfsemina. Nú fær hann að fara
höndum um allt sem hann vill. Siggi læðist út úr herberginu með hinni systur-
inni og yfirgefur þau Gest. Hann tekur varla eftir því, enda má honum vera sama,
þau fara upp á loft eða niður í kjallara að þjóna sinni lund. Hann gefur sig á
vald stúlkunni sinni, færir hana úr sloppnum og felur andlitið millum brjósta
hennar og kyssir rauðar varir hennar. En það er eitthvað sem togast á í huga
hans. Hann verður að standa upp og slíta sig frá þessu. Bíddu snöggvast, segir
hann við hana og gengur fram í stofuna og skilur hana eftir þar sem hún hvíl-
ir, nakin niður að mitti, heit og fögur. Hann man, að það stóð karafla á borðinu
með léttu víni. Hann finnur hana þrátt fyrir rökkrið í stofunni og hellir sér í glas,
stendur kyrr, snýr baki að dyrum hmnar stofunnar. Stúlkan bíður. Hann dreyp-
ir á léttu víninu og dynur blóðsins blandast þungum gangi klukkunnar á veggn-
um. Hann getur ekki hugsað. Aðeins fundið, en bii'tan víkur úr huga hans og
deyr. Hann sýpur aftur á glasinu, snýr sér við og gengur aftur til stúlkunnar.
1 titrandi nekt bíður hún hans. Sólhvít eyðimörk, er hrópar á regn. Kona, vold-
ug í undirgefni sinni og þrá kallar á mann. Myrkrið sem bíður hans er heill-
andi og hann kastar sér á kaf. Það umlykur hann brátt heitri, svartri mýkt sinni.
Seinasta hugsun hans áður en hann hverfur undir yfirborðið, . . létt þú synda-.
fári.
Síðan myrkur, haf af myrkri, bylgjusog þess draga hann með sér, lengra,
lengra.
Öldur hafs, sem hnígur og rís og veitir algleymi á síðasta augnabliki, síð-
an, örmagna og þreyttur velkist hann máttlaus upp að ströndinni og hvílist í
mjúkum sandinum.
o o °
Þegar morgnar blæs hvass vindur af hafi. Hann gengur vestur í Selsvör og
horfir út á flóann. Það rétt grillir í Snæfehsnesið þarna langt úti í vindheimi.
öldurnar skarta hvítum földunum, hreinu trafinu, sem Kári skrýðir þær. Hann
horfir út á sjóinn. Vindurinn blæs um höfuð hans, svalur og hressandi. Hann
feykir þokunum burt og blæs gegnum fötin, og kaldur gustur fer um brjóstið.
Spenntur stendur hann og hvessir augun upp í vindinn. Helzt vildi hann hlaupa
út í sjóinn, láta hvítt brimlöðrið fyssast um höfuð sér, hreinsa líkamann í tær-
grænum sjónum, reyna afl sitt við hafþungann, stíga nakinn á land, úrvinda af
þreytu, en með vaxandi þrótt eins og Odysseifur, þegar hann hrakti upp að
strönd Feakalands og hin hvítarmaða Násíka varð á vegi hans. — Já, unga
stúlkan. — Hann gengur áfram norður eftir götunni og horfir til fjalla. í dag
verður hann að segja skilið við óhugnaðinn. I dag skal verða af því að hann heim-
TlMARITIÐ VAKI
79