Helgafell - 01.12.1942, Blaðsíða 14
Tómas Guðmundsson:
Fluttur við hánðasýningu á Dansinum t Hruna,
í sambandi við Listamannaþingið 1942.
I.
Úr veröld, sem hver skuggi af skynjun flýr,
um skamma stundu mannsins andi snýr,
því lífið kallar sál hans sinni rödd.
Og sjá! í leiksal þess vér erum stödd
einn dag. Og brjóst vort berst af kvíða og þrá.
Vér bíðum þess, að tjaldið lyftist frá
og leiksvið tímans ljómi augum vorum.
En líf vort stendur sjálft í tímans sporum.
Því vér erum hans örlög, sett á svið.
í sjálfum oss er það, sem tekur við,
er næsta sýning hefst. En hvernig skiptast
hlutverkin meðal vor, er tjöldin lyftast,
vér vitum ei, né vitum hver hann er,
sá vllji, sem með leikstjórnina fer.
Vér sjáum aðeins svipi vora reika
um sviðið, þar sem oss er gert að leika.
II.
Og þó, ein rödd í brjósti voru býr
frá bernsku tímans, rödd, sem viljann knýr
að komast ofar sjálfum sér og hærra,
að sigra heiminn, gera lífið stærra
og bilið minna milli þess, sem er,
og mannleg sál í draumi væntir sér.
Og frá þeim degi, er þessi þrá var borin,
var þjáning manns og dauða stakkur skorinn.
Vér sáum stjörnur stafa orðið LIST,
og stóðum upp. Þá trúði lífið fyrst
oss, börnum dauðans, fyrir fegurð sinni.
Þá festist himnesk þrá í jarðnesk minni.
Vér ortum hana í málm og stein og mál,
og mannkynið fekk ódauðlega sál.
Þá skildi listin leiðir manns og apa.
Þá lærðist oss af Guði að fara að skapa!