Helgafell - 01.12.1942, Blaðsíða 115
RÖKKURSÖNGVAR
uræfingar, væri ekkert guðsorð. Þa3
mátti búast viS hlátrum og gáska í
sambandi viS rökkursöng þenna, en
slíkt átti ekki samleiS meS guSsorSi í
hugum eldra fólks á þeim tímum. —
MóSur minni þótti víst álitamál, hvort
erindiS í Babýlon við tiötnin ströng
mætti blandast inn í þenna ljóSaflokk,
þar sem efni þess var tekiS úr Ritn-
1. Annars erindi rekur
úlfur, og löngum sannast það.
Lœzt margur loforðsfrekur,
lítt verður úr, þá hert er að.
Meðan slær orð við eyra,
er þér kær vinur að heyra.
Sértu fjær, svo er það ekki meira.
2. Tóbakið hreint,
fæ gjörla greint,
gjörir höfðinu lctta,
skerpir vel sýn,
svefnbót er ffn,
sorg hugarins dvín,
sannprófað hef ég þetta.
3. Ununar slíkrar eg má sakna,
öll taka að finnast dægur löng
árla þá ég á vorin vakna,
við þann ófagra morgunsöng,
þá krummar fljúga að húsum heim,
hundarnir fara að gelta að þeim.
4. Raun er að vera rassvotur,
raun er að vera syfjaður,
raun er að hafa rýrt í vömb,
raun er að missa stekkjarlömb,
raun er að vera ei rfkur par,
raun er að vera sumstaðar.
5. Eg vildi að sjórinn yrði að mjólk,
undirdjúpin að skyri,
fjöll og hálsar að floti og tólk,
frónið að súru sméri.
Uppfyllist óskin mín,
öll vötn með brennivín,
Holland að heitum graut,
horngrýti gamalt naut,
Grikkland að grárri meri.
6. Sigurður sig upp rétti,
sönglandi slær í gríð.
Jón hrygginn boginn bretti,
bölvar við höggin tíð.
385
ingunni. í Babýlon vi<5 Eyrarsund var
fremur sungið.
Ég skal nú skrifa hér upp af handa-
hófi nokkur þau erindi, sem eru ort
undir algengum sálmalögum, en not-
uð voru við þessar rökkuræfingar. Til-
færi ég ekki lagboða, því að bragurinn
segir til um þá. Ekki heldúr þá fáu
höfunda, sem ég veit um með vissu.
Hún Kristín keppist við.
Steindór hálfboginn stendur,
stríðólmur hamast Gvendur
og Vigdís hans við hlið.
7. Drengur nokkur átta ára,
alinn af blóði fiskimanns,
lyst til fékk og löngun sára,
leiðir kanna gedduranns,
vaða pytti vatns óklára
var því iðja dagleg hans.
8. Hundarnir þar f Hnausum
holrifu séra Gul.
Vinnumenn kersknisklausum
köstuðu á messuþul.
Hundar og vinnumenn eru eitt.
Sæmd er að svoddan hjúum,
sé þeim laglega beitt.
9. Hatturinn og hún húa
hittust eina stund,
ból sér gerðu búa
á breiðri stekkjargrund.
Lengi dags þau lágu
og leikinn frömdu sinn.
Ytar engir sáu,
því af bar stekkurinn.
Listugt bæði léku þá,
ljóst ég ræði þessu frá,
foldarsvæði fögru á.
Felli ég óðinn minn.
10. Einar brúkar síðhempuna á sjóinn,
sérdeilis þá hann er vætugróinn.
Gyrtur bandi,
ginflakandi,
í góðu standi,
langt úr landi róinn.
11. Þórður minn, Þórður minn,
það hver sér,
að bíta smátt brauðið grátt
ei þurfið þér.