Helgafell - 01.12.1942, Blaðsíða 145

LÉTTARA HJAL
415
kristnina í landinu þcss maklega, að meira
sé fyrir hana gert. En margur mun álíta sig
hafa misskilið kenningu og líf höfundar krist-
innar kirkju, ef honum er mikil þægð í því,
að þessi stórfellda bygging sé hafin samtím-
is því, að hundruð manna vantar þak yfir
höfuðið, og ástandið er að öðru leyti þannig,
að ekki verður flutt til landsins svo mikið
sem handfylli af steinlími án þess að fjöldi
mannslífa sé lagður í bersýnilega lífshættu við
það. Á sama hátt cr það mjög vafasamt,
hvort sr. Hallgrímur Pétursson mundi kæra
sig um að láta bendla nafn sitt við slíka bygg-
ingu, meSan þannig er ástatt, og mér er
meira að segja nær að halda, að hann mundi
afþakka þann sóma, ef hann væri hafður með
í ráðum.
Nú verður raunar ekkert um það fullyrt,
hvort kirkjan á fyrir sér að bera nafn sr. Hall-
gríms eða húsameistarans, því í daglegu tali
heyrist hún einatt nefnd GuSjónskirkja, og
cr það að því leyti eðlilegt, sem hinn síðar-
nefndi á meira í henni, enn sem komið er.
En hvemig sem mál þetta leysist, getur ekki
hjá því farið, að það veki íbúa Reykjavíkur
til nokkurrar umhugsunar um það, hvílíkt af-
hroð bær þeirra hefur einatt goldið í skiptum
sínum við þá menn, sem sett hafa svip á
hann. Vegna legu sinnar og umhverfis hefði
Reykjavík átt að geta orðið meðal fegurstu
bæja í heimi, og þess vegna fer ekki hjá því,
að einhvem tíma muni mönnum blöskra öll
sú skemmdarstarfsemi,
SKIPULAGNING sem látin hefur verið við-
OG SKEMMDAR- gangast í skipulagsmálum
STARFSEMI. bæjarins. Það er t. d.
hreint ekki lítið, sem bú-
ið er að stríða við það að fylla upp tjörnina,
af því að hún hefur um allan aldur verið höf-
uðprýði miðbæjarins, og líku máli gegnir um
Austurvöll. Jafnvel þegar tækifæri hefur gefizt
til að prýða bæinn, hefur það einatt snúizt
til ófarnaðar, og er þjóðleikhúsið glöggt dæmi
þess. í lítt byggðu landi, sem er meira en
Blygðunarleysi
Ajsí&is lengi vor œttjörS lá,
og enginn oss vildi heyra né sjá.
Menn lij&u í hreysum viS lélegt fœ&i
og lágt Var knupgjaldiS viSa.
En sk.áld, sem hvorki áttu blek. né blaS,
i bláfátækt létu sér sœma þaS
aS yrkja um land sitt ódauSleg /juceSi
af ást og lotning og kv>Sa.
En œttjörSin komsi í alfaraveg,
varS auSug og heiminum nauSsynleg.
Og nú geta IjóSskáldin lifaS á styrkjum
og látiS sitt andríki skína.
Þau rita sín kvæSi, sem réttmœtt er,
á ritvél og gefa út í desember.
En nú láta skáldin sér annt aS yrkja um
allt, — nema fósturjörS sína.
En fleiri eiga víst föSurlandsást,
en þeir fáu, sem láta hana í verki sjált.
Þvi þjóSin er yfirleitt ánœgS og sundraS,
og aldrei gafst henni fleira
af mönnum, sem brjóstinu ala i
ást til landsins, sem svarar þvi,
aS þeir hafi í ár grætt þrjú, fjögur hundruS
þúsund pund eSa meira.
En því miSur eru aSrir til,
sem enn í dag eru hér um bil
eins og þeir eiga aS sér aS vera,
þó yndœlis styrjöld geisi.
Og þeim finnsi landiS sitt Ijótt og kalt,
en land sitt elska þeir þrátt fyrir allt,
og fúsir þar sína þjáningu bera.
Er þaS ekki blygSunarleysi?
hundrað þúsund ferkílómetrar að stærð, varð
þessu glæsilega menningartákni ekki fundinn
annar virðulegri staður, en í húsasundi uppi
við Hverfisgötu, þar sem aldrei hefði átt að
vera anuað en kálgarður. Nú hefur bærinn
að vísu fengið í þjónustu sína smekkvísan og
dugandi sérfræðing í skipulagsmálum, sem
væntanlega gerir það, sem í hans valdi stend-
ur, til að stemma stigu fyrir slíkri skemmdar-
starfsemi í framtíðinni. En engu að síður