Helgafell - 01.12.1942, Blaðsíða 105
Gustaf Fröding:
Önnur heitir Elsa, en hin mun heita Gréta,
— ég held þœr muni geta
um fingur tíafið fleirum en mér.
Þœr birtast og þœr hverfa sem hvirfihindar þjóti
og htíatvíslega hrella mig og þjá með ýmsu móti
og elta mig sem ótiígur her.
Þtíí Gréta hefur augu, sem brosa og blib.a,
biðja — og htíergi hi\a —
stío hanþtiís um bpnfe\t og slíbt.
Þótt munnur hennar styggi mig, stríÖi mér og hre\bi,
ég stenzt þó allt af mátið og snerti hann ekkh
þtíi œskan hefur tíarir hennar tíígt. —
Og Elsa hefur augu, sem ekkort /junna að dylja
og allir hljóta að skilja,
og tíarir, sem tíeitast aS mér.
Þœr htíisla stio sannfœrandi satt, er þœr Ijúga,
a<5 sízt eg þori að efast og hlýt þtíi öllu að trúa
og gefa Elsu epli og ber.
Og báÓar hafa fœtur, sem skopra og skoppa,
skjótast og hoppa
stio stíiflétt í sokkum og skóm.
Og báÓar hafa lófa, og báðar hafa hnefa,
og báðar ýmist /?/app eða löðrunga gefa,
þtíí báðar Zjunna aÖ beita sínum /j/óm.
Þœr stökk^a burt og hlœja, en aftur aS mér stíikjast,
og allra mest þcer líkjast
Etiu gömlu á knésíðum kjól■ —
Þær likjast stundum stormgný og œgilegum uglum,
en annað veifið lognkyrrð og spaklátum fuglum,
turtildúfum, tíbrá og sól.