Helgafell - 01.12.1942, Blaðsíða 146

416
HELGAFELL
STEINN STEINARR:
MR. CHURCHILL
Mr. Churcbill sat dottandi á dumbrauSum stól
í Downingstreet number ten.
Mr. Churchill hugsaði um suírœna sól
og Zambezi skóga og fen.
Mr. Churchill gekk áfram i ugglausri ró
gegn alls konar hœttum og neyS.
Mr. Churchill var ungur og árceSiS nóg,
hve ótrúleg þraut, sem hans beiS.
Mr. Churchill er hetjan á hœttunnar stig,
sem hrteSast né æSrast ei kann.
Mr. Churchill sér stökkvandi stefna á sig
einn stóran og svifljótan mann.
Mr. Churchill dreymdi, aS hann drtefi hann.
Þetta kvæði hefur Þjóðviljinn þrásinnis
neitað að birta. Aths. höf.
mundi honum vera það mikill styrkur, ef
hægt væri að skapa máttugan almennings-
áhuga fyrir útliti bæjarins, og það á að vera
hægt. í Kaupmannahöfn er gamall og merki-
legur félagsskapur, sem hefur fyrir löngu
gerzt samvizka bæj-
STOFNUN FÉLAGS- arins í þeim málum,
SKAPAR UM FEGR- sem varða útlit hans
UN REYKJAVÍKUR. og fegrun. Slíkum
félagsskap þarf að
koma á fót hér, og helzt fyrr en síðar. Reyk-
víkingar eru kunnir að ræktarsemi og tryggð
við bæ sinn, og því mundi þeim ljúft að ganga
í félagsskap, sem gæfi þeim kost á að beita
áhrifum sínum og orku að því viðfangsefni
að gera höfuðborgina að fallegum og glæsi-
legum bæ. Og Reykjavík á enn að geta orðið
fallegur bær og glæsilegur, að minnsta kosri,
á meðan ekki er enn búið að jafna Keili við
jörðu, setja bárujárnsþak á Esjuna eða byggja
fyrir sólarlagið.
Til ritstjóra Eimreiðarinnar.
Kæri herra!
Ég var að fá í hendur síðasta hefri EimreiS-
arinnar, sem er að vanda hið prýðilegasta, en
þó er ég óánægður, yðar vegna, með grein-
arkorn, sem þér skrifið þar í tilefni af ritdómi
mínum um SkrúSsbóndann í síðasta hefti
Helgafells. Ég álasa yður auðvitað ekki fyrir
það, þó þér haldið fast við skoðun yðar á lista-
verkinu, en mér finnst athugasemd yðar rituð
í allt öðrum tón en þeim, sem ég hefði búizt
við, að væri yður eiginlegur. Þér álasið mér
fyrir að hafa rifið setningar leikritsins úr sam-
hengi, og má það að því leyri til sanns vegar
færa, að tilvitnanir mínar náðu miklu skemmra
en ég hefði kosið, en sjálfsagt er yður ljóst,
að það er mjög örðugt að koma því við að
taka upp langa kafla, að ég ekki segi heilar
bækur, sem tilvitnun í stuttum ritdómi. —
Og ennfremur farast yður þannig orð: „Það
væri vitaskuld auðvelt að slíta nokkrar svip-
minnstu setningarnar úr ljóðum Tómasar og
dæma svo skáldskap hans, út frá þeim, inni-
haldslaust flatrím. Reglan er til athugunar —."
Kæri herra Sveinn Sigurðsson! Er yður
alvara með að telja lesendum yðar trú um,
að sú ákvörðun kosti yður mikil heilabrot,
hvort þér eigið að taka sjálfur upp aðferð,
sem þér teljið ámælisverða, eða hafna henni?
Ég skal að vísu taka það fram, að ég er ekki
í neinum vafa um hvað verði ofan á. En hvað
á þá svona ófullorðinslcg hótun að þýða?
Það er að vísu ókurteisi að bera mönnum
það á brýn, að þeir hafi rangt fyrir sér, en
ekki er það rétt, að ég hafi hallmælt höfundi
leikritsins fyrir að hafa tekið efni sitt úr þjóð-
sögum. Hins vegar, að því er snertir sam-
anburð yðar á Björgvin GuSmundssyni og
Goethe, þá skal ég játa, að mér hugkvæmd-
ist hann ekki fyrr en ég las athugasemd yðar,
og er mér ljúft að biðja yður og Goethe af-
sökunar á því.
Með beztu kveðjum.
Tómas GuSmundsson.