Helgafell - 01.12.1942, Blaðsíða 131

MERGURINN MÁLSINS
401
tryggður Rússum og ströng fyrirmæli um
það í stjórnarskránni. En einstaklingar
mega ekki eiga nein framleiðslutæki, nám-
ur, skóla, blöð o. s. frv., sem sagt ekkert
það fyrirtæki, sem rekið er í þágu almenn-
ings. Hins vegar leyfist einstaklingum að
eiga hús, húsgögn, fatnað, bækur og skart-
gripi. Og stjórnin gerir meira að segja
allt, sem hún getur, til þess að ýta undir
verkamenn að byggja og eignast hús, eink-
um í nánd við verksmiðjur uppi í sveit
eða í úthverfum borga.
Samkvæmt lögum frá apríl 1939 eru
bankar skyldir að veita mönnum lán í
þessu skyni, allt að 5.000 rúblum. Lánið
er veitt til fimm ára, og vextimir eru 2%.
Lántakandi verður sjálfur að leggja fram
30% af byggingarkostnaði hússins, annað
hvort í peningum eða með því að vinna
að byggingunni sem því svarar. Hann verð-
ur að brunatryggja húsið og má ekki láta
það af hendi, fyrr en lánið er að fullu
greitt. Verksmiðjan, þar sem maðurinn
vinnur, ábyrgist lánið og telst eigandi húss-
ins, þar til helmingur lánsins er greiddur.
Sé manninum sagt upp, tekur verksmiðj-
an við húsinu og selur það öðrum, en end-
urgreiðir verkamanninum það fé, sem
hann hefur lagt fram.
Verkamaðurinn á húsið en ekki lóðina.
Allt land í Rússlandi er almenningseign.
Fyrstu þrjú árin borgar maðurinn ekkert
fyrir lóðina, síðan nokkurt lóðargjald í 30
ár en ekkert úr því.
Þessi lög, sem nýlega voru komin í fram-
kvæmd, er styrjöldin hófst, eru mikilvæg
vegna þess, að tilgangur þeirra er sá, að
ýta undir einstaklinginn að stofna heimili
fyrir sig og fjölskyldu sína, alveg eins og
gert er í auðvaldsríkjunum. Deyi eigand-
inn, erfir kona hans, börn eða aðrir erf-
ingjar húsið. Upprunalega var að því
stefnt, að koma öllum í almenningsheimili,
svo að heimili einstaklinga hyrfu úr sög-
unni, en þessi lög brjóta algjörlega í bág
við þá stefnu.
Þeir, sem hafa miklar tekjur í Rúss-
landi, geta ómögulega eytt öllu, sem þeir
vinna sér inn, vegna vöruskortsins, sem
sífellt er þar. Og þetta er ein ástæðan
til þess, að Rússum er sýnna um að eyða en
spara. Samt hefur stjórnin hvatt menn
til þess að spara og leggja fé sitt á banka.
í janúar 1940 nam sparifé Rússa 17 billjón
rúblum. Vextir eru 3%. Á annan hátt er
ekki unnt að ávaxta fé sitt nema með
því móti að kaupa ríkisskuldabréf.
í apríl 1940 voru gefin út ný skattalög,
er greinilega sýna hvert straumurinn ligg-
ur. Þau eru að ýmsu leyti miklu vægari
en sams konar lög í Bretlandi og Banda-
ríkjunum, meðal annars vegna þess að
þar er gert ráð fyrir svo mörgum undan-
þágum frá skatti. Arður af sparifé og rík-
isskuldabréfum er skattfrjáls, laun, sem
greidd eru í fríðu, laun fyrir aukavinnu,
vinningar í ríkishappdrættunum, sem
stundum eru mjög háir, gjafir, verðiauna-
fé, framfærslueyrir og auðvitað örorku-
bætur, eftirlaun og önnur fríðindi, sem
fylgja almennum tryggingum.
Með þessu er þó ekki allt talið. Verka-
menn, sem hlotið hafa sæmdarheitið „hetj-
ur starfsins" og aðrir, sem sæmdir hafa
verið heiðursmerkjum, er ríkislaun fylgja,
þurfa ekki að greiða skatt af tekjum und-
ir 6.000 rúblum, sem aflað er á annan hátt
en með aðalstarfi þeirra. Menn í landhem-
um, flughernum og flotanum eru undan-
þegnir skatti.
Laun starfsfólks í verksmiðjum og skrif-
stofum eru skattfrjáls, séu þau minni en
150 rúblur á mánuði. Upphæð skattsins
er ekki eingöngu miðuð við tekjur manns-
ins, heldur fer hún einnig eftir því, hvert
starf hans er. Starfsfólk í skrifstofum og
verksmiðjum ríkisins, alls um 30 milljónir
manna, greiðir lægsta skatta. Þar er skatt-
urinn innheimtur mánaðarlega og dreginn
frá kaupinu. Skattstiginn er næsta flókinn
en verður svona í reyndinni — á mánuði:
Tekjur.
150— 200 rúbl.
201— 300 —
301— 500 —
Skattur.
1,20 af 150+3% af afg.
2,70 - 200+3,3%-----
6,00 - 300+4%-------