Helgafell - 01.12.1942, Blaðsíða 52

330
HELGAFELL
Aðra eins ánægjustund hafði Símon
Pétur ekki lifað nú í þrjár vikur. Já,
það mátti taka dýpra í árinni.
Hann þreif í öxl ökuþórsins af karl-
mannlegri blíðu: Þú ert alveg eins og
hann afi minn sálugi, sagði hann. Svei
mér þá, ef þú ert ekki jafn líkur hon-
um og gráu hárin á kollinum á þér eru
lík hvort öðru ! Hann stóð á fætur og
faðmaði skeggkarlinn, og augu hans
ljómuðu: Mig langar satt að segja til
að hafa þig með mér heim og taka þig
í fóstur!
Allt í einu, upp úr þessum faðmlög-
um, fór karlinn, sem hingað til hafði
haldið munni sínum hreinum og heið-
arlegum, eitthvað að babbla um Len-
in — Lenin . . . Þá var Símoni nóg
boðið. Hann var orðinn fullsaddur á að
heyra það nafn og sjá myndir af þeim
manni á ólíklegustu stöðum og í ólík-
legustu afbrigðum og stellingum nú í
þrjár vikur. Hann hallaði sér aftur í
sætinu, hætti við að taka vagnkarlinn
í fóstur og hrópaði argur:
Hættu að tala um þennan helvítis
Lenin! . . . Lenin var edíót!
Jæja, — vagnkarlinn virtist sam-
sinna þessu. Hann sló fjörlega í klár-
inn, herti ferðina, benti fram fyrir sig,
og í orðabununni, sem fram úr honum
stóð, kom fyrir aftur og aftur eitthvað
sem líktist ,,edíót‘‘.
Hann um það. Ef hann aðeins vildi
láta vera með að ganga fram af klár-
greyinu, er virtist jafngamall vagni og
vagnkarli. Þeir voru allir þrír æva-
fornir.
Símon ætlaði að fara að orða þetta
við hann, þegar vagninn allt í einu
nam staðar. Símon leit í kringum sig
og þekkti kumbl Lenins.
Jæja, — ekki verður feigum forðað.
Símon Pétur hafði allajafna sættsigvið
örlagadóma. Hann gerði karlinum það
til geðs að stíga út úr vagninum, fylgai
honum kringum hina lágu byggingu,
athugaði hana gaumgæfilega frá öll-
um hliðum — þetta var ósköp einföld
bygging. Hann heilsaði upp á varð-
manninn, bauð vindlinga, lallaði síð-
an í áttina til hestsins. Öllu á botninn
hvolft, skildi hann betur hesta en mál
villuráfandi Rússa.
Klárinn vildi ekki almennilega þýð-
ast hann, eyrun gengu fram og aftur í
hálfkæringi. Hann trúði honum ekki
fyllilega, að því er virtist: Enda verður
því ekki neitað, að þú ert byrðin, út-
lagði Símon fúllyndi hins ferfætta fé-
laga síns : Þyngdin aftan í! Vagninn
væri léttari án hans.
En nú þykknaði í Símoni, —þvx hvað
átti klárinn með að sýna fýlu ? Hafði
hann ekki setzt upp í vagninn meðal
annars til þess að láta husbonda hans
græða á sér ? Hafði honum ekki jafn-
vel flogið í hug að taka í fóstur karl
og vagn og hest og allt hans hyski, ef
hann þá ekki var einhleypur. Launin
voru þau, að klárinn var afundinn! Si-
moni sárnaði þetta, hann settist upp
í vagninn á ný, dró víðan hring með
hendinni: Hringinn um Kreml!
Karlfauskurinn kom töltandi — var
ekki almennilega með á nótunum. —
Hvað átti hann við ? . . . Hann benti
á Kreml-múrinn, benti á kumblið laga
(það er á við meðal hesthús — því ber
elcki að neita, sagði Símon óþolinn),
benti á þjóðminjasafnið, benti a sölu-
hallirnar og kirkju heilags Basíhusar. . .
Símoni varð starsýnt á kastalamur-
inn, er hóf sig eins og veggur að baki
kumblsins, skotskörð með jöfnu milli-
bili á efri brún. Júlímáninn varpaði
mildu ljósi á hinn rauðleita, örlítio
halla vegg . . . Þetta skildi Símon —
eða fannst hann skilja. Hann hafði
ekki augun af múrnum langa stund —