Helgafell - 01.12.1942, Blaðsíða 143

P YRSTA þingi íslenzkra listamanna er
1 lokið, og mun öllum geta komið sam-
an um, að það hafi gengið að óskum og far-
ið hið bezta fram. Ríkis-
LISTAMANNA- stjóri íslands sýndi þing-
ÞINGIÐ 1942. inu þá velvild og vinsemd
að gerast verndari þess,
og bæði hafði ræða sú, er hann flutti við
setningu þingsins, og framkoma hans gagn-
vart fulltrúum listamannanna, ómetanleg áhrif
í þá átt að marka þinginu virðulegan sess í
meðvitund þjóðarinnar, enda mun listamönn-
um landsins ljúft að meta skilning þann, er
tignasti maður ríkisins hefur sýnt starfsemi
peirra. — Hins vegar voru Listamannaþinginu
það nokkur vonbrigði, að forsætisráðherrann
skyldi ekki sjá sér fært að þiggja boð þess
um að vera viðstaddur setninguna eða senda
því að minnsta kosti kveðju sína. Raunar upp-
lýstist síðar, að hann hefði verið Iasinn við
þetta tækifæri, og væntanlega hefur sams kon-
ar lasleiki valdið því, á síðast liðnu sumri, að
hann einn, ásamt formanni Framsóknarflokks-
ins, lét ósvarað mjög saklausri fyrirspum frá
Bandalagi tslenzkra listamanna, um afstöðu
stjórnmálaflokkanna til málefna listamannanna.
Og þar sem það kvað ennfremur standa ein-
hvers staðar í danskri bók, sem heitir Takt og
Tone, að það sé kurteisisskylda að tilkynna
forföll þegar svo stendur á, verður að ætla,
að afboð forsætisráðherrans hafi misfarist á
leiðinni. — Hins vegar skal þess þakksamlega
getið, að ríkisstjórnin veitti þinginu fúslega
ríflegan fjárstyrk, enda eru þeir menn, sem
sæti eiga í ríkisstjórninni, mjög frábitnir öll-
um smásálarskap, og tveir þeirra að minnsta
kosti þekktir að áhuga fyrir listum. Á sama
hátt 'gerðu dagblöð bæjarins sitt til þess að
vekja athygli manna á þinginu og sýndu því
í einu og öllu hinn mesta velvilja. Má m. a.
minna á, að eitt þeirra, MorgunblaSiÓ, varði
miklu rúmi, alla þá daga, sem þingið stóð,
til að kynna lesendum sínum viðfangsefni
listamannanna, enda er ritstjóri blaðsins, Val-
týr Stefánsson, löngu kunnur fyrir áhuga
sinn á þessum málum, og sjálfur flutti hann
á vegum Bandalagsins mjög snjallan fyrirlest-
ur í útvarpið. Það voru yfirleitt ekki aðrir en
þeir vinirnir, Jón Eyþórsson (í Tímanum) og
Magnús Magnússon (í Stormi), sem voru
eitthvað móðgaðir út af þessu þinghaldi, en
þeir virðast nú meir og meir hneigjast hvor
að öðrum, bæði um skoðanir og rithátt, og
hafa þó líklega undir niðri skömm hvor á
öðrum, og má hver, sem vill, lá þeim það.
Að öðru leyti er sízt ástæða til að áfella Tím-
ann harðlega fyrir framkomu sína gagnvart
Listamannaþinginu, þar sem blaðstjómin m. a.
lét brenna upplaginu af því tölublaði hans,
sem flutti ósmekklegustu greinina í sambandi
við þingið. Og enda þótt því verði ekki neit-
að, að ýmsir ættjarðarvinir, og þar á meðal
sumir af beztu mönnum Framsóknarflokksins,
mundu kjósa, að fleiri blöð Tímans hefðu far-
ið sömu leiðina, má hitt sín þó meira, að nú
nýlega flutti þetta sama blað grein eftir rit-