Helgafell - 01.12.1942, Blaðsíða 72
350
HELGAFELL
GABRÍEL
Og frjósæl jörð með hugans hraða
sér hverfir gegnum tíma og rúm,
hvar skiptist á við skinið glaða
hið skuggadjúpa næturhúm.
Og brimflóð hafs að bjargi lyftast
og brotna á strönd hins þurra lands,
en hrönn og klettur saman sviptast
í sólkerfanna þyrildans.
MIKAEL
Af sæ á Iand, á sæ af landi
í svarra geisa stormar fram
og vefa, efldir ógn og grandi,
án afláts nýjan veðraham.
Með ægileiftrum elding ljómar
á undan þrumu reiðarslags.
Þó hærra, Drottinn, hirð þín rómar
inn hæga blæ þins friðardags.
ALLEK ÞRÍR
Þitt auglit styrkir englaskara,
þótt aldrei verði tign þfn skýrð.
Þín miklu furðuverkin vara
í veraldanna morgimdýrð!
MEFISTOFELES
Fyrst enn þá, Herra, oss helðrar návist þín,
og hag þíns lýðs þú vilt þér gjaman kynna,
og þar eð fyrr þér meinlaust var til min,
hér mæli eg enn úr flokki sveina þinna.
En fyrirgefðu að óbreytt orð ég tala,
þótt englaskarinn kunni að glotta að mér:
þú mundir hlæja að minum fagurgala,
ef morgunbrosið hefði ekki elzt af þér.
Um stjörnuhljóma og sólir syng ég ekki.
En sjálfskvöl mannsins næsta vel ég þekki.
Sá litli hnattguð heldur fornum brag,
jafn hjákátlegur sem hinn fyrsta dag.
Mér skilst, að öllu skár hefði ævin gengið,
ef skin þíns Ijóma hefði hann aldrei fengið,
sem skynseminnar nafni nú hann býr
og neytir til að lifa verr en dýr.
Með leyfi að segja, sýnist liann með réttu
samlikjast mega þeirri englsprettu,