Helgafell - 01.12.1942, Blaðsíða 116

386
HELGAFELL
Úr Dölum fáið þér drjúgum smér,
dropul Saurakýrin er,
þegar á ári þrisvar ber, þrisvar ber.
12. I Babýlon við Eyrarsund,
œvi vér dvöldum langa.
Eyddist oss féð á ýmsa lund
og réð til þurrðar ganga.
Loksins í húsið hjástoðar
hengdum vér sparibrækurnar,
því oss tók sárt að svengja.
Þeir innbyggjarar í þeim stað,
sem oss höfðu svo margsnuðað,
hótuðu oss að hengja.
13. Framandi kom ég fyrst að Grund,
fallegur var sá staður.
Þórarinn bauð mér þýða lund,
það var blessaður maður.
Hann gaf mér hveitibrauð,
hangiket líka af sauð,
setti á sessuver,
svona lét hann að mér.
Líkaminn gjörðist glaður.
14. Olafur karlinn aumi,
út er genginn að slá.
I veraldar vonzkuglaumi,
velkist hann fuglinn sá.
Höggin svo hátt nam keyra,
heyið fellur á grund.
Allt síðan upp má reyra,
öðrumcgin á hund.
15. Komin er Katrín lúka.
Kunnugt mun yður vera það.
Sá ég hana ósjúka
sitjandi koma neðan að.
Barnkorn hún bar á hendi,
burðuglega þó gekk.
Óhræsis er hún kvendi,
öllum mönnum óþekk.
Hraktist um húsgang lengi,
helzt fyrir leti þó.
Halldór ef hana fengi,
hjartanu veittist ró.
16. Herdís dóttir Gunnlaugs gamla
geðinu stirð er heldur í.
Hún í fjósi hlýtur svamla,
Þessi framanskráÖu erindi heyrðu
öll undir þann flokk ljoðagerðar, sem í
bernsKu minni nefndust druslur, Hy.gg
eg, að þetta hafi verið cevagamall
hörku- vekur -sköll og gný.
Vatnið sækir veigagná,
verður hún mjög Jerkuð þá.
Geðs- í -salnum fúlna fer hún,
flórnum eftir skítinn ber hún.
17. Hallbjörg pokanum frá
horfin var burtu þá.
Til Bjarna ganga gjörði
og engan að því spurði.
18. Að Þingvöllum kom ég í þriðja sinn.
Þar var óskekinn strokkurinn.
Á honum toildi aldrei lok,
út skauzt rjóminn sem fjaðrafok.
19. Prestur í stólinn sté,
stökk hann svo út og mé,
allt fólkið óð í hné,
eitt sveinbarn drukknaðe.
20. Meðan að þetta mikla happ
matbjuggu og átu þankar hans,
færið bilaði, flyðran slapp,
fór hann svo búinn heim til íands.
21. Aldrei skal ég eiga flösku.
Aldrei drekka brennivín.
Aldrei reiða ull í tösku.
Aldrei bera tóbaksskrín.
Aldrei róa, aldrei slá.
Aldrei neinni sofa hjá.
Aldrei éta, aldrei sofa.
Aldrei neinu góðu lofa.
22. Viðeyjarstofan víð og há,
varla ég þar frá sný,
hún var af tveimur heilfull gjá,
hana þeir kreistust í.
Einn sá þriðji, og það er frá,
þar gæti rúmazt frí.
Einn kaffibolla hundum hjá
hann úti lapti því.
23. Biskupinn blessar hjalla,
bila þeir aldrei upp frá því.
Krosshús og kirkjur allar,
og karlinn, sem býr Víti í.
Fiskiföng formenn sækja,
fræðasöng minna rækja.
Ágirnd röng
reiknast ei til klækja.
sveitasiður að æfa sálmasönginn í
rökkrum með því að syngja ljóð af
þessari tegund. Þessi ófullkomna til-
raun til söngnáms var alveg sérstakur