Tímarit Máls og menningar - 01.06.1965, Blaðsíða 49

Hin útvalda
HvaS kúlu og konu fór í milli á geimferðum þeirra ber læknavísindunum
ekki saman um. ,,Sjálf veit ég ekkert; ég bara féll á gólfið og slengdi höfðinu
í gírstöng. Kannski hefur hún notfært sér ástand mitt, ég veit það ekki. Ég
minnist eingöngu undarlega skammvinnrar sælu innan gæsalappa.“ Þessi at-
burður endurtók sig nokkrum sinnum. AS lokinni hálftíma siglingu skilaði
hylkið henni aftur undir klettinn. Katrín gekk þá heim eins og ekkert hefði
ískorizt, komst í reiðiham næsta kvöld og mætti á stefnumót undir klettinum
á sama stað og sama tíma. í hylkinu kom sama kúlan — „eða ég merkti ekki
annað“ — en hún var búin ýmsum hylkjum, sumum í bízantískum, öðrum
gotneskum (í síðgotneskum stíl að því er bezt verður vitað), enn öðrum í
rókókóstíl eða samruna allra þessara stíltegunda.1 Katrín varð frá sér numin
af viðhöfninni, undi ekki nema tíu mínútur nálægt slorgalla og frystihúsa-
fýlu af Sveini, eftir að hann kom heim á kvöldin, og stökk að klettinum. En
hann merkti engar breytingar á konu sinni aðrar en þær, að innan klæða var
hún þakin krónustórum marblettum, eins og henni hefði verið tekið marið
blóð með sogskálum, og líkami hennar hreinsaður af sora, sem hann ævin-
lega var að loknum reiðiköstum, þegar hjónin léku leiki, sem þau að öllu
eðlilegu mundu hafa borið kinnroða fyrir, einni saman ímynduninni, svo
heilbrigð voru þau í hugsun hversdagslega. Hann spurði hana lauslega um
þessa marbletti, og Katrín sagði þá einfaldlega stafa af vítamínskorti og of
mikilli inniveru.
Nú, ég kemst ekkert kápulaus, sagði hún, nema eftir að dimmt er orðið.
Honum fannst samt nóg um útivistir hennar, og ákvað að taka fyrir þær
þegar færi gæfist. Eitt sinn, þegar hún var of sein með mat, og hafði í stað
þess að elda rokið í að leggja sængurver í bleyti, læsti hann hana inni í
þvottahúsi. Um leið og hún varð þess vör hamaðist hún á dyrunum, æpti og
hótaði að éta vítissóda eða drekka klór, ef hann opnaði ekki Hann heyktist
að lokum, en tókst að halda henni í prísundinni það lengi að komið var fram
yfir venjulega stefnumótsstund hjá klettinum. Katrín hímdi þar í veikri von
fram eftir nóttu, en án árangurs. Hylkið var komið og farið.
Þegar hún kom heim, sigin og fótaþung, beið Sveinn eftir henni andvaka
og stríddi við lund hennar undir fiðursænginni til morguns. Þá ætlaði hann
að fara til vinnu, en Katrín vissi hvað klukkan sló og lét til leiðast yfirbuguÖ
við rúmgaflinn hjá fótapúðanum. Hún spyrnti sér upp í rúmið á hælum og
1 Sambreyskjustílnum svonefnda, sem ber vott um íslenzkan uppruna. En þá stíltegund
hafa íslenzkir byggingameistarar sótt til vissrar tegundar hrossakjöts.
Tómas Jónsson.
39