Tímarit Máls og menningar - 01.06.1965, Blaðsíða 77

U ndrabarnið
hitna í hamsi og hættir nú að hverfa bak við skerminn, og fer niður í sal
til mömmu og umboðsmannsins. Fólkið stendur á milli stólanna, sem það
hefur stjakað í allar áttir. Það klappar og ryðst áfram svo að það geti skoðað
Bibi í nálægð. Suma langar líka til að skoða prinsessuna. Fyrir framan sviðið
myndast tvær þéttar hvirfingar utan um undrabarnið og utan um prinsess-
una, og ekki er gott að sjá hvort þeirra það er, sem kallar saman þessa hirð.
En hirðmærin víkur sér að Bibi samkvæmt skipun. Hún strýkur og togar
svolítið í silkijakkann hans til að gera hann hirðhæfan, leiðir hann fyrir
prinsessuna og gefur honum, alvarleg í bragði, vísbendingu um að kyssa á
hönd hennar hátignar. „Hvernig ferðu að þessu, barn?“ spyr prinsessan.
„Dettur þér þetta ósjálfrátt í hug, þegar þú sezt við hljóðfærið?“ — „Oui,
Madame“, svarar Bibi upphátt. En hann hugsar með sjálfum sér: „Æ, hvað
þú ert vitlaus, gamla prinsessa ...!“ Síðan snýst hann á hæli, feiminn og
óháttvís, og fer aftur til síns vandafólks.
Úti í fatageymslunni er örtröð og ringulreið. Sumir ota fram númerum
sínum, aðrir taka opnum örmum á móti loðkápum, klútum og skóhlífum,
sem þeim er rétt yfir borðið. Einhvers staðar stendur píanókennarinn í
kunningjahóp og gagnrýnir tónleikana: „Hann er nú ekki mjög frjór,“ segir
hún hárri röddu og skimast um ...
Tveir bræður, háðir klæddir einkennisbúningi lautinanta, standa fyrir
framan stóran veggspegil og hjálpa ungri tiginmannlegri systur sinni að
klæðast samkvæmiskápu og loðskóm. Hún er forkunnarfögur — augun stál-
blá og andlitið reglulegt —, þetta er hreinræktuð aðalsmær. Þegar hún er
komin í fötin, bíður hún eftir bræðrum sínum. „Stattu ekki svona lengi fyrir
framan spegilinn, Adolf,“ segir hún lágt og gremjulega við annan þeirra.
Hann getur ekki slitið sig frá snoturri einfeldningslegri spegilmynd sinni.
Jæja, það er naumast! Adolf lautinant finnst nú að hún geti náðarsamlegast
beðið á meðan hann leyfi sér að hneppa að sér einkennisfrakkanum! Síðan
halda þau af stað. Úti á götu flöktir dauf skima bogaljósanna í snjómugg-
unni. Adolf lautinant brettir upp frakkakraganum, stingur höndum í ská-
setta vasana og bregður svo á leik, stígur fáein steppspor á svellinu, til að
halda á sér hita.
„Að sjá þelta barn!“ hugsar stúlka sem gengur á eftir þeim í fylgd skugga-
legs ungmennis. Hún er ógreidd og vingsar handleggjunum á göngunni.
„Þetta er barn, sem hægt er að láta sér þykja vænt um. En þarna inni var
aftur barn, sem hægt er að sýna lotningu ...“ Og hún segir sterkri, hljóm-
lausri röddu: „Við erum öll undrabörn, við sem sköpum list.“
67