Tímarit Máls og menningar - 01.06.1965, Blaðsíða 99

sögunnar, þá liggur henni alltaf eitthvað á
hjarta. Ilún hefur alltaf eitthvað að segja.
Sögur hennar eiga það sammerkt við kvæð-
in, að hvort tveggja er hitað af samúð með
persónunum, ást á efninu.
Með Púnkti á skökkum staS verður að
vísu nauntast sagt, að nein einstigi hafi ver-
ið klifin á sigurhæðir nvstárleikans, hvorki
um form né efnismeðferð. En líkt og í
KvæSum, hefur Jakobína íundið túlkunar-
aðferð óbundna málsins við sitt hæfi. Stíll
hennar er hispurslaus, alþýðlegur, kjarn-
mikill, viðfelldinn og venjulega orðfár.
Það er aðdáunarvert, að önnttm kafin
einyrkja húsfreyja og móðir í sveit skttli
senda frá sér sögur eins og þessar á miðj-
ttm sjöunda tug tuttugustu afdar.
Þóroddur GuSmundsson.
Steingríuiur Thorsteinsson
„Skáld koma og fara,“ segir Davíð, og það
mun eiga við um Steingrím Thorsteinsson
mörgum fremur. Hann var um langt skeið
dáður sem þjóðskáld, en á þeirri hálfu öld
sem liðin er frá dauða hans virðist stjarna
hans hafa lækkað jafnt og þétt þar til nú á
síðustu árum að augu manna eru að opnast
á ný fyrir skáldkostum hans. Og bók Hann-
esar Péturssonar um líf hans og list á vafa-
laust eftir að hjálpa mörgum til að sjá
hann í nýju, bjartara og sannara Ijósi.1
Steir.grímur var fæddur og alinn upp
vestur á Arnarstapa á Snæfellsnesi. Stór-
brotin náttúrufegurð æskustöðvanna geng-
ur eins og voldugur undirstraumur gegnum
ljóð ltans. Hún seiddi frant í huga skáldsins
myndir sem ein kynslóð á eftir að taka í
arf frá annarri:
1 Iíannes Pétursson: Sleingrímur Thor-
stcinsson, líj hans og list. Bókaútgáfa
Menningarsjóðs, 1964. 292 bls.
Umsagnir um bækur
ViS hajiS ég sat fram á sævar-bergs stall
Og sá út í drungann,
Þar brimaldan stríSa viS ströndina svall
Og stundi svo þungan.
Hann flyzt til Danmerkur tvítugur að
aldri og dvelst þar í rúma tvo áratugi. Þar
yrkir hann hin fegurstu Ijóð um land sitt
og þjóð, hvetur ltana til dáða og sendir
henni kveðjur á geislavængjum vorgyðjunn-
ar. Danagrund reynist honum góð fóstra,
hann kann vel að meta hlýju hennar og
mildi, en hann er útlagi:
Þeir yndistöjrar eigi samt mér jróa,
Því andi minn á hnúkaláSi dvelur,
Þar þungur joss í þröngu gili dunar.
segir hann í „Kvöldhugsun", ljóði sem af
einhverjum ástæðum hefur aldrei orðið al-
ntenningseign, ef til vill af því að það er
sonnetta en ekki söngtexti.
Með heimförinni urðu mik.il þáttaskil í
ævi skáldsins. Ilann varð kennari við lærða
skólann og síðar rektor hans, og hefði sjálf-
sagt fáa grunað slíkt þegar hann gerðist
cinn af forsprökkunum í pereatinu fræga
1850. Vitaskuld sér hann nú margt frá öðru
horni þegar heim er komið, og andrúmsloft-
ið á hnúkaláði finnst honum ekki ævinlega
sem heilnæmast en það megnar ekki að
drepa skáldanda hans í dróma. Enn breiðir
náttúra landsins faðminn móti honum:
Þú, hlájjallagcimur! meS heiSjökla hring,
Um hásumar jlý ég þér aS hjarta.
Hann lifir yndisleg kvöld, að loknum önn-
ttm dagsins, á gönguferðum í nágrenni
bæjarins, og enn er það hafið sem heillar:
Sólu særinn skýlir,
SíSust rönd er byrgS.
Það þarf ekki rnikið ímyndunarafl til þess
að sjá fyrir sér aldurhnigið skáld og hæru-
hvítt sitja á steir.i í flæðarmálinu og horfa
vestur yfir flóann þangað sem Snæfellsjök-
89