Tímarit Máls og menningar - 01.06.1965, Síða 73

Undrabarnið
rismikil, fjörleg laglína, kveður við að síðustu í þéttum samhljómum, sterkt
og sjálfbirgingslega og Bibi hnykkir sér fram og aftur við hvern takt, eins og
hann væri í fararbroddi á sigurgöngu. Síðan leikur hann lokahljómana af
öllu afli, skáskýtur sér hokinn ofan af stólnum og bíður lófataksins með bros
á vör.
Og lófatakið skellur á — íólk er samtaka, það er snortið, það er frá sér
numið: Sjáið þið bara indælu mjaðmirnar á barninu þegar það hneigir sig
svona eins og lítil telpa! Klapp, klapp! Bíðið þið við, nú fer ég úr hönzk-
unum. Bravó, Saccophylax litli, eða hvað þú heitir nú aftur! — Þetta er bara
hreinasti galdrakarl! —
Fólkið linnir ekki látunum fyrr en Bibi er búinn að koma þrívegis fram
fyrir skerminn. Nokkrar eftirlegukindur, sem hafa orðið of seinar, ryðjast
fram eftir göngunum og koma sér með erfiðismumum fyrir í troðfullum
salnum. Síðan er tónleikunum haldið áfram.
Bibi leikur nú „Draumóra“, sem eru eingöngu brotnir hlj ómar, eins og lág-
vær niður, nema hvað ofurlítill flögrandi lagstúfur heyrist annað veifið. Og
svo leikur hann „Ugluna og spörfuglana“, sem nær samstundis hylli áheyr-
enda, kveikir geysilegan fögnuð. Það er sannkallað barnalag sem bregður
upp svo skýrum myndum, að unun er á að hlýða. Bassinn gefur ljóslifandi
hugmynd um úrilla uglu, sem deplar syfjulegum augunum, og hátónarnir
líkja eftir spörfuglunum, sem sveima í kringum liana og stríða henni, hrædd-
ir og ósvífnir í senn. Að þessu loknu er hrifning áheyrenda svo mikil, að
Bibi verður að koma fram fjórum sinnum. Hótelþjónn með gljáhnappa færir
honum þrjá stóra lárviðarsveiga upp á sviðið og réttir honum þá frá hlið, en
Bibi þakkar með handabandi og hneigir sig. Jafnvel prinsessan tekur nú þátt
í fagnaðarlátunum, með því að leggja saman lófana, ofur varlega og alveg
hljóðlaust...
Þessi patti er sannarlega þaulkunnugur öllum brögðum til að draga lófa-
takið á langinn! Hann lætur bíða eftir sér bak við skerminn, dokar ögn á
þrepunum, sem liggja upp á sviðið, skoðar litskrúðugar silkislaufurnar á
sveigunum með barnslegri ánægju, þótt hann sé löngu orðinn leiður á þeim
og hneigir sig fallega, með semingi. Hann gætir þess að fólkinu vinnist tími
til að hamast meðan kraftarnir leyfa, nýtir þennan dýrmæta handaskarkala
út í æsar. „Uglan“ er „glansnúmerið“ mitt, hugsar hann með sér — þetta orð
lærði hann af umboðsmanninum. Á eftir kemur „Fantasían“ sem er í raun-
inni miklu skemmtilegri, einkum í kaflanum, þar sem ég fer upp á cís. En
þið, góðir áheyrendur, gleypið alltaf eins og fífl við þessari „Uglu“, sem er
63
L