Tímarit Máls og menningar - 01.05.1987, Blaðsíða 105

Að kunna skil á sínu skaz-i
kemur Svavar frændi inn með blómvönd og þau komast ekkert áfram. Eg
veit bara ekki hvernig ég á að gera þetta skýrar án þess að fara að gerast
sentímental og guð forði mér frá því.
Mér hefur dottið í hug að þegar sú gamla er að fjasa um það hversu góð
hún hafi verið og gert allt fyrir þau öll að þá gæti Stefán sagt:
— Þú hélst nú líka alltaf með pabba, sagði ég og bætti við í huganum:
helvítið þitt.
Eða á ég að láta hann segja: Eg hef alltaf verið hræddur við pabba og það
er þér að kenna.
A ég að láta hana segja: En þú hafðir Helgu.
Eg veit svei mér ekki. Það er svo sannarlega ekki neitt til að spauga með
að gerast skáldsagnagerð.
Mér þætti vænt um ef þú sendir mér línu og segðir mér „aðeins" skýrar
hvað það er sem vantar.
kveðja,
Ólafur Gunnarsson
P.s. vegna öllarans, rétt símanúmer: 01 21 22 61.
Rvk. 13/3 1980
Nafni minn,
Jú, ætli þetta sé ekki að koma. Er ekki málið það að á spítalanum hendir
Stebbi fyrst einhverjar reiður á tilfinningum sínum til móður sinnar? Það er
uppgötvun fyrir hann að honum sé í rauninni sama þótt hún liggi þarna.
Þannig séð er hann á spítalanum að stíga fyrstu sporin á þroskabraut
sögunnar: að finna sjálfan sig. Verða maður. Eins og hann síðar meir kemst
yfir ástina á Helgu og óttann af föður sínum. Verður eins og aðrir. Það
meinlega er að þar með er hann reyndar að uppfylla óskir mömmu sinnar.
Hann er ekki eins og hún. Hann er einskis virði. Ojsen bara, Stebbi. Eða
hvað?
Auðvitað er ég ekki maður til að segja þér hvað sé að mömmu, en hitt
held ég að ég hafi sagt þér satt að eitthvað sé að henni, amk. eins og hún
hefur verið til þessa. (Þessvegna áhyggjur mínar út af geðveikinni sem ég
held að sé óþörf.) En það erfiða er að þessa hluti er ekki hægt að segja berum
orðum (og má fyrir enga muni sentimentalísera mömmu frekar en Helgu),
tilfinningaferillinn í sögunni er allur gefinn í skyn. Lesandinn verður alltaf
að lesa sig til þess sem er að ske innan í Stebba karlinum: hann er enginn
maður til að láta það sjálfur uppi. Enda hinn ánægðasti með sig í sögulokin.
231