Tímarit Máls og menningar - 01.05.1987, Síða 124

Tímarit Máls og menningar
fram skáldanafn sem hefði mátt bera á
góma í fornem menningarsamkvæmum
yfir vel ígrundaðri bollu. Má þó vera að í
þessum bókum sé eitthvað sem ekki
hæfir slíkum samkvæmum.
III
Fátt af einum, sem kom út árið 1982,
sama ár og An tilefnis, hefst á svofelldu
ljóði:
gulur rauður
grænn og blár
gerður af
ögnum og eindum
einföldum
margföldum
eindin mín
í leit að
ögnum og eindum
Fyrstu orð bókarinnar eru sem sagt litir.
Þetta er nokkur nýjung fyrir lesendur
Geirlaugs, af því að litir einkenna ekki
fyrri bækur hans, síst hreinir og skærir
litir.
I öðru ljóði bókarinnar slær Geir-
laugur tón sem er kunnuglegri og hon-
um nokkuð laginn, sambland gáska og
einhvers geigvænleika, sem er skylt kald-
hæðninni sem áður er getið:
leiktu við ljóðið
segðu því sögur
klappaðu því á kollinn
gefðu því kökur
en hleyptu því ekki inn
því á túnglbjartri nótt
bítur það þig í brjóstið
sýgur úr þér blóðið
og fer aldrei burt
Þessi bók er býsna samfelld og fær
lesandinn það strax á tilfinninguna enn
frekar fyrir þá sök að flest Ijóðin eru án
titils. I fyrstu urðu einstök ljóð mér ekki
minnistæð, bókin orkaði miklu frekar á
mig sem heild. Þannig verða litirnir í
ljóðunum í kring til að skerpa þá mynd
sem dregin er upp í ofanskráðu ljóði,
þeir draga fram þá ónefndu liti sem eru í
tunglbjartri nóttinni og blóðinu.
Svipað samspil geigvænleika, dapur-
leika, bölsýni eða einhvers á þeim nót-
um og gáska, kæruleysis eða einhvers
slíks kemur í ýmsum myndum í þessum
ljóðum. I ljóði á síðu 34 er röðin öfug
við ofanskráð dæmi, „endirinn / er alltaf
bestur" segir í lokin:
steinarnir
úr blóðrauðu kirsuberjunum
spýttust
á
lífvana mölina
þar vaxa aldrei tré
árnar
neituðu farveginum
glöptust
aldrei til sjávar
þess salta társalta sjávar
en
allt fer vel
endirinn er alltaf bestur
Ef þetta ljóð er skoðað grannt kemur í
ljós að býsna fínlega er farið með lit-
brigðin. I fyrstu tveim erindunum gætir
bölsýni eða tilgangsleysis: Takmarkinu
verður ekki náð. Þess er getið að sjórinn
sé saltur, það er ítrekað og þá þannig að
hann sé társaltur: trega eða dapurleika er
bætt í myndina. Loks endar ljóðið með
kaldhæðni þriðja erindisins sem und-
250