Tímarit Máls og menningar - 01.03.1997, Qupperneq 44

Aðalsteinn Ingólfsson
Eitt letters bréf til
ú tkj álkakrí tíkers
Kæri vinur!
Mikið gladdist ég við að heyra því fleygt að þér hefði verið boðin
staða myndlistargagnrýnanda á Reykjavíkurtíðindum frá og með
næstu mánaðarmótum. Þá færðu loksins tækifæri til að láta til
þín taka í íslensku menningarlífi. Vonandi tekst þér að blása nýju lífi í
myndlistargagnrýni á landinu, auka hana að gæðum og djúpri visku. Víst er
að þörfin fyrir gagnrýni af því tæi verður æ brýnni með hverjum deginum
sem líður. Það þarf varla að segja þér hvernig ástandið er akkúrat nú. Þú færð
sjálfsagt smjörþefinn af því með því að fletta upp á internetinu. Hér eru tveir
um hitu gagnrýninnar, roskinn og þreyttur myndlistarmaður sem stjórnast
mestmegnis af tilviljunarkenndri illgirni þess sem búinn er að missa af
lestinni og menningarfíkin blaðakona, illa haldin af misskildum femínisma,
sem gefur myndlistinni stjörnur eftir því hvernig henni líður í leginu.
Ég hef alltaf vitað að þú værir hugsjónamaður, en það var ekki fýrr en við
hittumst í Haparanda í Svíþjóð, á ráðstefnu um „Menningarlegan vanda
jaðarsvæða“ síðstliðið vor, að ég fann fyrir óþreyju þinni, löngun til að taka
til höndunum. Við höfum kannski ekki alltafverið á sama máli (éghefvísast
ekki verið nógu afgerandi fyrir þig ...), en þarna á ráðstefnunni vorum við
alltént samstíga, ekki síst vegna þess að hvorugur okkar skildi hvers vegna
menn voru að setja samasemmerki milli jaðarsvæða og „menningarlegs
vanda“. Þess vegna þögðum við þunnu hljóði meðan umræðan fór fram,
drukkum sænskt bjórlíki og góndum girndaraugum á Cicciolínu, fyrrver-
andi Rúmena, fjöllistakonu, þingkonu og eiginkonu, sem boðið hafði verið
til ráðstefnunnar til að halda erindi sem nefndist „Traduta, abbandonata —
vandi jaðarkvenna“.
Ég sá að þér mislíkaði þegar ég í hálfkæringi talaði um okkur „útkjálka-
krítíkera“. Ástæðan fyrir því að við þögðum í Haparanda var ekki bara sú að
við værum ósáttir við skilgreiningu ráðstefnunnar á „jaðarmenningu", held-
ur vorum við sannfærðir um það í hjarta okkar að sem Islendingar værum
við hreint ekki hluti af neinum „jaðri“, heldur í sjálfum miðpunkti heims-
34
TMM 1997:1