Tímarit Máls og menningar - 01.09.1998, Síða 10

GERÐUR KRISTNÝ
á þessum tíma hefSu afköst á ritvelli kannski orðið einhver en um það er
ekkert hægt að segja. Ég leiði aldrei hugann að því. Enda hefur mér sjálfri
aldrei fundist ég vera gömul 35 ára að aldri. Hvaðan er þessi hugmynd
komin eiginlega að fólk þurfi að vera kornungt þegar það byrjar að gefa út
verk sín? Það er fyrst og fremst persónubundið uppgjör hvers og eins hvort
og hvenær hann er reiðubúinn að láta verk sín koma fyrir almenningssjónir
og hvort hann telur sig eiga erindi við listina og samtímann.“
Svava og Jón bjuggu um tíma á Eskifirði þar sem Jón var prestur. „Þá
kenndi ég að vísu ensku og dönsku í unglingaskólanum en þar fór ég fyrst að
íhuga hvort ég ætti að gera alvöru úr því að skrifa.“
En þegar þú skrifaðir smásögurnar þínar varstu þá að skrifa sérstaklega
fyrir konur?
„Nei, en ég vissi að ég var kona,“ segir Svava án umhugsunar og hlær.
Kvennahreyfmgin tók smásögum hennar fagnandi og það gladdi hana.
„Ég var mjög ánægð með að sögurnar fengu hljómgrunn. Það hlaut að
merkja að þær væru sprottnar úr samtímanum."
„Etableraður“ höfundurfyrirfermingu
Svava naut mikillar hvatningar í æsku frá foreldrum sínum, Þóru Einars-
dóttur og Jakobi Jónssyni presti og rithöfundi. „Pabbi las yfir hjá mér þegar
ég var krakki,“ rifjar Svava upp.
Viðbrögð fjölskyldunnar við velgengni Svövu voru líka góð. „Þau hafa
alltaf verið prýðileg alveg frá því ég var lítil. Ég orti frá því ég var barn og birti
sögu í Æskunni þegar ég var 13 ára. Ég var því orðinn „etableraður“ höfund-
ur fyrir fermingu," segir Svava og hlær. „Fyrsti ritstjórinn sem beinlínis fal-
aðist eftir efni hjá mér var Jökull, bróðir minn. Hann var ritstjóri skólablaðs,
líklega fjórtán eða fimmtán ára. Hann fékk sögu hjá mér sem birtist undir
dulnefni.“
Svava og systkini hennar voru öll hvött til að gera það sem þau höfðu löng-
un og hæfileika til. „Það var eðlilegt að skrifa. Pabbi var bæði rithöfundur og
prestur. í Kanada, þar sem fjölskyldan bjó í nokkur ár, samdi hann helgileiki
fyrir börnin til að sýna í kirkjunni svo að við vöndumst því snemma að listin
væri eðlilegur hluti af lífinu. Jökull var líka sífellt að semja frá barnæsku en í
öðru formi en ég. Hann var svo flínkur teiknari að það var líf og hreyfing í
hverri línu. Hann fann upp á því að teikna langar myndasögur á renninga
sem voru límdir saman og rúllaðir upp líkt og bíófilmur. Síðan renndi hann
þessu gegnum ramma sem hann útbjó og sagði áhorfendum sögurnar jafn-
óðum og hann renndi myndunum í gegn. Þetta var geysivinsælt skemmti-
efni, bæði í fjölskyldunni og meðal krakkanna í götunni. Hún tæmdist af
8
w ww. m m. ís
TMM 1998:3