Tímarit Máls og menningar - 01.09.1998, Síða 24

STEPHAN KRAWCZYK
Þegar ég var að festa blundinn skammaðist ég mín fyrir að hafa hugsanlega
eyðilagt fyrir honum einu frjálsu stundina hans. Seinna settist ég hinum
megin við borðið ef ég sá hann.
Enginn kemst óséður fram hjá byggingunni. Á hverju torsýnilegu horni
hangir hreyfanlegt rafeindaauga. Á nóttunni er grindinni rennt fyrir aðal-
innganginn. Ég bý beint á móti einu höfuðvígi annars árþúsunds, sem nú er
að hníga til viðar, og áður en ég sneri mér fyrir alvöru að brottflutningi héðan
langaði mig að beina gegn því spjóti háðsádeilunnar. Slíkur texti þyrfti að
vera auðmeltur með morgunverðinum, best væri kvæði með viðlagi, smæsti
samnefnari: eitthvað glaðlegt. Loks átti líka að mega skilja í því spurninguna
sem mamma er sífellt að spyrja.
Ég hringdi í Stærsta Dagblað stórborgarinnar, sem ég ætlaði að nota sem
miðil, kynnti mig og sagði að mér væri heiður að því að mega semja fyrir
blaðið texta sem lýsti ýmsum athugunum mínum gerðum að hversdagslegu
næturlagi í borginni. Þegar ég var búinn að þylja þessa romsu auðmjúklega í
nokkur eyru var mér sagt að ég yrði að hringja aftur á morgun, en þá fyrr. Ég
stillti vekjaraklukkuna á þrjú síðdegis, svaf órólega og mig dreymdi að ég
hallaði mér of langt út um gluggann. Ég var enn hálfrámur eftir nóttina, eða
daginn öllu heldur, þegar ég hringdi í númerið og fór með setninguna mína í
eyra þess sem sá um skemmtiefnið. „Athyglisvert," sagði hann, „helst eitt-
hvað um ást.“ Ég lofaði að afhenda honum textann einhvern næstu daga. Við
myndum síðan ræða smáatriðin nánar. „Hvaða smáatriði?" Þá sagðist hann
því miður verða að kveðja; smáatriðin hlypu nú ekki frá okkur.
Hvað svo sem hann átti við með því olli það mér áhyggjum, svo að ég
neyddist til að neyta áfengis til að geta hafíst handa við verkið. Á hæsta
útblástursstokknum sat næturgali og söng sumarnæturlög. Jæja, það átti
sem sé að vera eitthvað um ást. Að því gefnu að hún væri til við fyrstu sýn á
fjörutíu metra færi mátti hæglega setja þá ljóshærðu í hlutverk þeirrar sem
þrá mín beindist að - aðalpersónan yrði eigi að síður óþekkt, fjölmargar
konur voru ljóshærðar, eins og ég hafði sannreynt með viðeigandi rannsókn.
Viðlaginu var beint umbúðalaust að LJÓSKUNNI FÖGRU Á MÓTI, sem
gefur mér auga og kastar makkanum svo það kviknar í mér og ég skynja hinn
frjálsa andblæ ástarinnar. Þegar hún hefur snúið aftur til starfa sinna inni í
byggingunni er mér enn um megn að hverfa af mínum stað við gluggann. Ég
valdi taktfastan hressandi bragarhátt í vísurnar, lét „hvell“ ríma við
„tungusmeU“ og taldi upp fjölmarga hluti sem hefðu fylgt mér líkt og helgir
dómar í áraraðir af því að hendur hennar hefðu hugsanlega getað búið þá til,
eins og til dæmis bláa seðilinn sem geti veitt manni hundrað gleðiefni og
þægindi með réttri notkun eða vegabréfið sem nú beri að veita sérlega
athygli þar sem hún gæti hafa notað í það ástarbréfspappír. Kvennabaráttuna
22
www.mm.is
TMM 1998:3