Tímarit Máls og menningar - 01.09.1998, Side 27

LJÓSKUSAGA AF MÖLJNNÍ
„Já! Kyrr svona.“
„En það er hægt að tala um ást í víðasta skilningi.11
„I víðasta skilningi... ? Nema hvað.“
Þar sem þeir virtust ekki þurfa að reka nein önnur erindi fyrir klukkan
þrjú horfðu þeir út um gluggann og gerðu grín að dagblaðslandslaginu. Ég
frétti að í nýju álmunni ætti að opna kaffihús þar sem menn yrðu skyldaðir
til að bera hálsbindi og sagði sjálfur gamla sögu úr austurhluta borgarinnar.
Þar hafði líka verið háreist dagblaðshús. Tvisvar hafði einhver dottið út um
glugga á efstu hæðinni. Eftir það voru gluggaþornin skrúfuð af. Á bak við
tjöldin var reynt að útskýra þetta tvöfalda sjálfsmorð með því að menn
mættu ekki segja sannleikann. Ljósmyndarinn sagði stuttaralega: „Það verða
alls engin gluggaþorn í nýju álmunni."
Formælandinn rak á eftir: „Við verðum að fara núna.“
„Hvað með smáatriðin?“ spurði ég.
Hann stóð upp, leit niður á mig og svaraði: „Það hentar illa núna.“
„Hvenær hentar það þá?“
„Það er best fyrir hádegi.“
Mín vegna mátti hann eiga sín smáatriði sjálfur. Ég ætlaði ekki að láta
eyðileggja fyrir mér aðra nótt. Eftir tíu mínútur yrði uppistandinu lokið.
Auðmjúkt bros bjó um sig á vörum mínum - ljósmyndarinn kinkaði til mín
kolli. „Jæja, best að drífa sig.“
Sólin skein svo ákaft að það rauk úr malbikinu. Á fimm metra breiðum
grasbleðlinum framan við stálgirðinguna var hundur að telja lyktarmerkin á
sölnuðum vorgullsrunnunum. Húsbóndi hans, maðurinn á hæðinni fyrir
neðan mig, kastaði á mig kveðju: „Sæll, granni,“ og benti á fylgdarmenn
mína. Formælandinn kynnti þá báða eins og sjálfkrafa: „Frá SD.“ Myndavél
var brugðið á loft. Nágranni minn tók sígarettupakkann úr kjafti hundsins
og sagði: „Þú ert bara alveg hættur að sjást.“
Einhvern tíma hafði ég séð fyrir utan dyrnar hjá honum konu sem hlaut
að hafa verið hans því að hún hélt á kartöfluneti í annarri hendinni og
opnaði dyrnar með hinni. Fyrir nokkrum mánuðum hafði ég mætt honum
um nótt í forstofunni með aðra konu upp á arminn. Blaðamennirnir viku til
hliðar; ég spurði: „Ertu kominn með nýja konu?“ - „Já,“ svaraði hann, „það
eru nú orðin tvö ár síðan konan mín dó.“
I sömu andrá brustu flóðgarðarnir við aðalhliðið. Ég varð að setjast á
stólpa við útkeyrsluna svo að ljósmyndarinn gæti skotið þrjár flugur í einu
höggi: nafn byggingarinnar sem var komið fyrir á flötu þakinu, manngrúann
og mig. Hann húkti fyrir framan mig eins og ffammi fyrir kvistgati neðarlega
á búningsklefahurð: „Hlæið nú almennilega." Eftir því sem myndunum
fjölgaði olli gríman mér meiri sársauka. Formælandinn hermdi eftir blaða-
TMM 1998:3
www.mm.is
25