Tímarit Máls og menningar - 01.09.1998, Page 33

BRÚÐKAUPSVEISLAN
Friedrich Torgau ekki dug í sér til að ganga yfir bargólfið, deila geði við
gestina og óska syni sínum til hamingju?
Er það bara vegna þess að hann veit ekki hvort konan hans, móðir Maríós,
er í hópi boðsgestanna? Er það bara vegna þess að hann er ekki viss um
hvernig sonur hans muni heilsa honum? „Éggafgaurnum einn á lúðurinn“ -
„Þú ert rasisti og aumingi.“ Hvers vegna verður Friedrich Torgau að setjast
niður við barborðið og drekka í sig kjark, áður en hann gengur inn í
hátíðarsalinrii Af því að hann er hræddur við að þurfa að taka við því sem
hann hefði aldrei viljað taka við, en gat þó ekki komið í veg fyrir? Af því að
hann man eftir samtölunum við son sinn? Gaur? Á lúðurinn? Rasískur?
Aumingi?
Sonur minn, hugsar Torgau með sér, er greindur og rakar sig einu sinni í
viku. Ég, hugsar Torgau, raka mig á hverjum morgni svo rækilega að húðin í
andlitinu hleypur upp undan rakvatninu. Hvers vegna þarf ég nú að hlusta á
samtal fastagestanna við barinn? Hvers vegna langar mig að dreifa hug-
anum? Nú væri gott að geta rakað sig. Útilokað, hugsar Friedrich Torgau.
Hvað, hugsar hann, sagði sonur minn? Það verður að hjálpa henni. Hverju
svaraði ég? Hún á eftir að líma sig við þig. Hann? Það er eins og þú hatir
mennina. Ég? Það á eftir að verða mikið basl fyrir hana að fá vinnuleyfi,
bæturnar til hennar falla niður um leið og þú sem eiginmaður hennar þénar
minnsta pening. Hann? Hvernig er hægt að verða eins og þú? Ertu háður
henni? Hvers vegna kemur barþjónninn með bjór handa mér? Hvers vegna
eru hornin sem hanga á veggnum farin að hallast fram? Hvers vegna þarf
einn fastagestanna, náungi með rauðar bólur í kinnum, endilega að standa
upp og tauta: “Hvað sér hann við hana?”
Friedrich Torgau þekkir vel krár eins og þessa. Hann þekkir gestina sem
sækja svona krár. Hann þekkir þá ffá því hann vann í stórum byggingum
forðum daga. Hann þekkir þá úr verksmiðjunni. Hann hefur beitt sér fyrir þá
í starfsmannaráðinu, þegar þeir hafa fengið áminningu. Þegar átti að reka þá
fyrir að láta sig vanta of oft í vinnuna. Þegar þeir höfðu drukkið of mikið.
Þetta voru þeir sem Friedrich Torgau fór með umboð fyrir.
Nú er honum skapi næst að stökkva á fætur. Þó situr hann enn kyrr. Nú
langar hann helst að berja þennan náunga. Hann pantar sér brandý. Nú
nagar Friedrich Torgau neglurnar á fingrunum upp í kviku.
Þegar sonur minn var tveggja ára, hugsar hann, kom konan mín sem stakk
mig af níu mánuðum seinna með námsmanni úr húsinu fyrir framan okkur,
hlaupandi með drénginn inn í litla herbergið og hélt honum langt frá sér. Þar
svaf ég, þegar ég þurfti að fara ofan klukkan fjögur. Ef ég svaf hjá konunni
minni dró orgið í hvítvoðungnum úr mér allan kraft.
TMM 1998:3
www.mm.is
31