Tímarit Máls og menningar - 01.09.1998, Síða 34

MICHAEL WILDENHAIN
Maríó var með blóðnasir. Þó að konan mín horfði á hann eins og eitthvað
skelfilegt hefði komið fyrir, var ótti hennar blandaður viðbjóði. Hún hefði
viljað leyna þessari tilfmningu fyrir mér. Henni tókst það hins vegar ekki.
Ekki frekar en henni hafði tekist að ráða við andstyggðina sem skein út úr
svipnum á henni þegar hún sneri sér undan eftir að snöggþvegið barnið var
lagt nýfætt á kviðinn á henni. Hún gat ekki þolað blóðið. Henni fannst það
ógeðslegt. Undarlegt af móður, hugsar Torgau, ekki eðlilegt. Hann sleikir
blóðið af fingrunum. Hún starði á mig, hugsar hann. Horfði skilningsvana á
útmakað barnsandlitið. Hefði langað að hughreysta drenginn. Gat þó ekki
annað en rétt mér hann. Yfirgaf síðan herbergið, án þess að segja orð.
Ég, hugsar Torgau um leið og hann bragðar á blóðinu sem hann er með á
tungunni, ég sat með son minn á rúminu. Maríó hallaði sér aft ur á púðanum,
hvít emaléruð skálin á fíngerðum hnjánum. Blóðið draup næstum taktfast
niður í vatnið. Ég varð að halda á Maríó. Og á meðan ég studdi hann og var
nær honum en oftast áður og á meðan ég reyndi að róa hann, þrátt fyrir
kaldan bakstur á hnakkanum til að stöðva blóðrennslið varð mér hugsað til
minnar eigin bernsku.
Ég minntist þess hvernig ég lá á hnjánum og bograði yfir klósettskálinni
og horfði á vökvann sem rann úr nefinu á mér og var eins og járn á bragðið.
Stundum hafði ég borað í nefið. Oftast fékk ég þó blóðnasir af því að ég hafði
orðið æstur. Oft, þegar ég hafði lent í aðstæðum sem ég var óviðbúinn. Þá
húkti ég inni á baði - foreldrar mínir höfðu gefist upp við að gefa mér góð
ráð - og fylgdist með því hvernig blóðið litaði vatnspollinn í hvítri klósett-
skálinni. Droparnir stækkuðu eins og ský, fýrst bleikir, síðan rauðir, uns þeir
runnu saman við vatnið. Oft stakk ég bómull upp í nösina með sprungnu
æðinni og beið þar til blóðið hljóp í kökk undir bómullartappanum sem var
gegndrepa af sótthreinsandi vökva og olli þess vegna léttum sviða á aumri
húðinni. Að síðustu kippti ég bómullarhnoðranum úr nösinni og virti fyrir
mér dökkrauðan köggulinn sem loddi við gula bómullina. Þegar ég saug
slímið upp í nefið kom stundum fyrir að gumsið fór ofan í kok og eftir að ég
hafði kyngt og hrækt nokkrum sinnum í skálina, skildi það eftir óþægilega
mjúka tilfmningu í gómnum. Það dugði hvorki að borða né drekka til að
losna við þessa tilfinningu. Og óbragðið sat áfram í hálsinum.
Átta mínútur yfir tólf.
Annar fastagesturinn : „í alvöru?“
Hinn: „Blökkukona."
Torgau horfir vantrúaður á mennina, með brandý fyrir framan sig. Hann
hugsar: þeir hafa rétt fýrir sér að því leyti að sonur minn kvæntist svartri
konu, Afríkukonu, sem ég get ekki munað hvað heitir að eftirnafni, enda
32
www.mm.is
TMM 1998:3