Tímarit Máls og menningar - 01.12.1998, Qupperneq 68

JÓN VIÐAR JÓNSSON
Lítum nú sem snöggvast í leikdómana. Kristján Albertsson hefur sem fyrr
góð orð um framlag Gunnars, ekki síst tónsmíðarnar sem eins og hljóma „út
úr annarlegum heimi - þar sem náttúruöfl og skapanornir knýja rás lífsins
þangað sem henni er ætlað að falla.“41 Honum þykir aðeins taka því að nefna
þrjá leikendur og um Arndísi segir hann, að víða hafi verið „mikil fegurð yfír
leik hennar, hún á þann hreinleika hjartans, einlægnina og tilfinningaríkið
sem til þurfti, - en ekki þann unga funa, þann blossa af krafti sem til þarf að
vega upp á móti öllu hinu dapra og lýjandi í efni leiksins, og lyfta sorgarsögu
hans upp í æðra veldi fegurðar og tignar.“ Guðbrandur Jónsson á aftur á
móti vart orð til að lýsa aðdáun sinni á leik Arndísar sem sé ekki „villtur,
heldur menningarfágaður“ og „svipur ungfrúarinnar, fas og útlit yndis-
fagurt“.42 Nýja dagblaðið er einnig mjög ánægt með frammistöðu hennar í
stuttum, nafnlausum dómi,43 og „x-y“ Alþýðublaðsins segir margt fallegt og
vandað í leik hennar. Þó eigi ungfrúin „ekki til þann mikilleik, þann per-
sónuleika, þann glæsilega andans eld sem sú leikkona verður að hafa sem
tekur að sér að leika slíkt hlutverk sem þetta“ og því hafi sýningin hlotið að
detta dauð niður.44
í hlutverki Dicks, hins ótrúa elskhuga Nönnu, var Indriði Waage. Indriði
fékk að þessu sinni afleita dóma fyrir leik sinn, jafnvel hjá Guðbrandi Jóns-
syni sem var þó oftast óspar á lof um hann. Kristján Albertsson segist tæpast
hafa séð hann í hlutverki sem honum hafi farið verr:
Honum varð það á að gera þennan unga sveitapilt alltof kauðalegan
og tætulegan - hann hefði mátt bera sig miklu betur og meiri manns-
bragur átt að vera á gervi hans og framgöngu. Það er auðfundið að
skáldið hugsar sér Dick sem álitlegan, hraustan, ástríðumikinn strák,
þó að brestur sé í skapgerð hans (Oh, young man in your strong hun-
ger, segir Nanna við hann svo ég vitni í frumtextann sem ég hefi hér
við hendina). Hvernig getur maður faðmað að sér unga stúlku sem
hann ann, eins sljóft [svo] og dauflega og Dick gerir í öðrum þætti - á
þessu stóra, tragíska augnabliki, hinu eina í lífi Nönnu, þegar hún var
hamingjusöm í ást sinni!
Nýja dagblaðið segir Indriða gera úr stráknum þann erkiræfil „að furðulegt
má heita ef svo er um búið frá hendi höfundarins. Það er naumast hægt að
finna snefil af mannrænu í fari hans. Og allmjög er það í ósamræmi við
skapþætti þá sem sterkastir eiga að vera í fari Nönnu að hann nái ástum
hennar, en þó því síður hitt, að henni þyki ómaksins vert að vinna honum
bana.“
Hvað segir svo leikstjórinn sjálfur um leik Indriða? Ekki verður beinlínis
sagt að hann sé í skýjunum, þegar hann skrifar Poul Juhl:
66
www.mm.is
TMM 1998:4