Tímarit Máls og menningar - 01.12.1998, Qupperneq 72

JÓN VIÐAR JÓNSSON
á þolrif hins kröfuharða leikhúsmanns, og í einu bréfa sinna til Pouls Juhl,
þegar líða fer á veturinn, bregður hann upp ófagurri mynd af vinnusiðferði
þeirra. Hann segir Poul, að hann sé sjálfur orðinn óþekkjanlegur:
Ég rífst og skammast mestallan tímann og segi mína meiningu um-
búðalaust. Þeir eru ekki allir gæfulegir, sumir af þessum amatörum.
Nenna ekki að vinna, halda að allt sem þeir gera sé gott, drekka sig
fulla, mæta ekki, gera ekkert nema þeim sé sagt það þrisvar - þetta al-
gera kæruleysi er sérstakur löstur hér í Reykjavík. Hér er viðkvæðið:
Drottinn minn, liggur svona mikið á því? Eða, nú já, og hvað svo? Það
þarf að taka miklu harðara á þeim en mér var leyft í byrjun. En nú ætla
ég ekki lengur að láta þá sleppa. Við erum nýbúin að ganga í gegnum
krísu, þar sem ég setti stjórninni úrslitakosti. Þó að við hefðum verið
að æfa Nönnu í einn og hálfan mánuð, kunnu margir af leikurunum
ekki enn hlutverkin sín, og einn þeirra kunni það ekki einu sinni í dag
á síðustu æfmgunni (þar sem við æfðum aðeins textakunnáttu, því að
leikhúsið er upptekið í kvöld og annaðkvöld). Einn hefúr mætt fullur,
ef hann hefur þá mætt á annað borð, frá því bannið var afnumið 1.
febrúar - og það er hann sem kann ekki enn hlutverkið.50
Þegar leikarinn mætti enn drukkinn þremur dögum fyrir áætlaða frumsýn-
ingu, kveðst Gunnar hafa farið í frakkann og gengið heim. Hann hafi krafist
þess af formanninum
að annaðhvort yrði frumsýningunni frestað um viku, en því hafði
hann áður neitað - eða ég óskaði þess að verða leystur undan samn-
ingi 8. febrúar með sex mánaða fyrirvara, og féllist hann ekki á það,
myndi ég leggja málið í dóm, og bera því við, að ég ætlaði ekki að
skemma orðspor mitt með því að vera bendlaður við þessar
skítasýningar þeirra. Hann hugsaði sig um í sólarhring - og lét þá
undan. En leikarinn er jafn vonlaus og áður. Þegar við æfðum í and-
litsgervum, mætti hann í svo viðvaningslegu gervi, að það var eins og í
skólasýningu hjá 12 ára börnum. Ég sagði honum að lagfæra mask-
ann og lýsti því hvernig ég vildi hafa hann. Hann fór og kom aftur án
þess að hafa snert við maskanum. Ég hætti strax að æfa, fór með hann
niður í búningsklefa og skipaði honum að taka af sér maskann. Settu
þetta á, og þetta! o.s.frv. Svona eru þeir.
Gunnar sér engin önnur ráð við þessu en kasta þeim á dyr og „neita þeim um
hlutverk um óvissan tíma til að sýna þeim að þeir séu ekki ómissandi. Og
hvað sem öðru líður set ég það skilyrði, eigi ég að vinna hér aftur næsta vetur,
þó ekki sé nema um styttri tíma, að ég verði einráður um verkefnaval og hlut-
verkaskipan. Ef maður getur ekki lamið þá með hundasvipunni, svo undan
svíði, er óhugsandi að vinna með þeim.“
70 www.mm.is TMM 1998:4
j