Tímarit Máls og menningar - 01.12.1998, Qupperneq 93

Guðbergur Bergsson
Þjóðsögur frá eigin brjósti
Ástardillan
Einu sinni var til sá íugl sem hét ástardilla. Hann gerði sér hvorki
hreiður í trjám né í veggjarholum eða á víðavangi heldur hafði hann
það fyrir sið að búa um sig og verpa annað hvort í brjóstum manna eða
kvenna eða í brjóstum beggja. Fuglinn átti það líka til að skipta
varpinu svo sérviskulega niður á milli kynja að hann verpti tveimur
eggjum í brjóst annars en þremur í hinum. Ástardillan sem nú er uppi
verpir hins vegar í brjóst hvorugs. Fuglinn stundar það sem kallast:
„Friðað varp miðja vegu á milli brjósta.“
Ástfúsi
Einu sinni var maður sem hét ekki Sigfús heldur Ástfús. Eins og nafnið
bendir til hefði hann átt að vera fus til ásta og hann var það líka. Þess
vegna er til um hann þvílíkur sægur af sögum og allar svo frábærar að
ekki er hægt að gera upp á milli þeirra og þess vegna verður þjóðsagan
um hann Ástfúsa ekki lengri að þessu sinni.
Prestarnir
Einu sinni voru þrír pattaralegir íslenskir prestar á gönguferð uppi á
Vatnajökli. Það þótti þeim vera gaman í góða veðrinu svona nálægt
himninum. Allir voru með farsíma, hver með sinn í vasanum, því þetta
voru nútímaprestar. Þá er frá því að segja að þeir komu á stað þar sem
TMM 1998:4
www.mm.is
91