Tímarit Máls og menningar - 01.12.1998, Side 94

GUÐBERGUR BERGSSON
var mikil jökulsprunga. Einn þeirra leit niður í hana og fannst sjálfsagt
að segja:
Hvað erum við eiginlega að gera hérna uppi á jökli þar sem ekki er
haldin nein prestastefna?
Öðrum fannst þetta vera frábær spurning. Hann tók upp farsímann
og svaraði þegar í stað:
Nú lendum við félagarnir laglega í því og eflaust í óveðri líka en í
ævintýri að lokum.
Hann hafði ekki sleppt orðinu, án þess að sá þriðji hefði fengið tóm
til að leggja neitt til málanna, þegar blindbylur skall á og þeir duttu
hver á eftir öðrum í gjána.
Þeir höfðu ekki vit á því að fara í álpokana sem hjálparsveit skáta gaf
þeim áður en þeir héldu á jökulinn og láta fyrir berast í þeim þar sem
þeir voru niður komnir eða leggjast á bæn og biðja guð um að láta
stytta upp eða senda þyrlu svo þeim yrði bjargað fyrir mikla mildi.
Nú lágu prestarnir í kös niðri í gjánni og auðvitað stytti þá upp á
jafnsléttu; og vegna súrefnisleysis í gjánni héldu þeir í órum sínum að
þeir væru þar en ekki í gjánni.
Veðrinu hefur slotað, sagði sá þriðji harla glaður vegna þess að þeir
voru nú staddir á fögrum völlum.
Innan skamms komu þeir auga á snotran bóndabæ og það rauk
nógu mikið úr strompinum til þess að þeir fullvissuðu sig um að þarna
væri mannabústaður. Nú gengu þeir í góða veðrinu að húsinu, börðu
að dyrum og þá opnaði auðvitað fyrir þeim kerling. Allt var þetta eins
og í sögu. Prestarnir báðu hana um að leyfa sér að vera.
Við erum feikilega syfjaðir eftir fallið í gjána, sagði þriðji presturinn
og hafði alltaf orð fyrir hinum enda var málbeinið í honum mest og
best.
Það get ég því miður ekki leyft ykkur, hvorki með glöðu geði né
góðri samvisku, sagði kerlingin.
Hvers vegna ekki? spurðu prestarnir í kór.
Vegna þess að þá hlýt ég að éta ykkur í svefni, enda þykir mér kjöt af
sofandi prestum vera svakalega gott, svaraði kerlingin.
Prestarnir lofuðu í huganum guð fýrir að þeir höfðu haft næga
visku til að bera svo þeir spyrðu kerlinguna og skaparinn hefði látið þá
rekast í nauð sinni á vonda en sannsögula sem var ekkert að leyna
innræti sínu.
92
www.mm.is
TMM 1998:4