Tímarit Máls og menningar - 01.12.1998, Side 95

ÞJÓÐSÖGUR FRÁ EIGIN BRJÓSTl
Auðvitað létu þeir samt eins og þeir tryðu ekki orðum hennar, fóru
að hlæja og litu á þetta sem kerlingaríyndni. Þá komu þeir auga á hund
og hugsuðu með sér hitt og þetta uns einn sagði:
Hundurinn hlýtur að vera tík sem er prinsessa í álögum.
Nú er um að gera að einhver okkar felli ástartár á tíkina, þá breytist
hún í fegurstu mey, sagði annar.
Gerum það, sagði sá þriðji.
Prestarnir felldu tár á hundinn, fyrst hver í sínu lagi, síðan allir í
senn, en það kom fyrir ekki, hundurinn var jafn mikill hundur eftir
sem áður; hann breyttist ekkert.
Þetta er eðlilegt, sagði einn.
Auðvitað, sagði annar.
Við fórum ekki-upp á Vatnajökul til að lenda þar á kvennafari með
venjulegum hundi sem er ef til vill tík og tíkin prinsessa í álögum, sagði
sá þriðji.
Farið nú að sofa svo ég geti étið ykkur, enda munuð þið aldrei
komast að niðurstöðu úr þessu, sagði kerlingin. Ég nenni ekki að
standa lengur hérna í súgnum í dyrunum.
Að svo mæltu lögðust þeir til svefns á strigapoka. Kerlingin drap þá
auðvitað og át með hjálp hundsins.
Ég segi bara það, að ekki er mikill akkur í íslenskum prestum leyfir
þú meira að segja mér að éta þá með þér, sagði hundurinn á meðan
hann tuggði.
TMM 1998:4
www.mm.is
93